Ακριβή μας δημοκρατία

του Ανδρέα Παππά

ΤΟ ΒΗΜΑ 30/9/12

«Η δημοκρατία δεν είναι το πολίτευμα που μας πηγαίνει στον παράδεισο. Είναι το πολίτευμα που αποτρέπει το να βρεθούμε στην κόλαση». Να μια ρήση που δεν θα πρέπει να την ξεχνάμε όταν αναφερόμαστε στην, προβληματική έστω, με πολλά κουσούρια αναμφισβήτητα, αλλά και τόσο πολύτιμη, τόσο «ακριβή», κοινοβουλευτική δημοκρατία μας.

Η γενικότερη «μακαριότητα» της περιόδου 1974 – 2009, οικονομική και κατ’ επέκταση πολιτική, μας είχε κάνει να ξεχάσουμε πως η δημοκρατία, ιδιαίτερα στην περίπτωση της Ελλάδας, ούτε απολύτως «αυτονόητη» είναι ούτε με τον αυτόματο πιλότο λειτουργεί. Οφείλει συνεχώς, σχεδόν καθημερινά, να επιβεβαιώνει τη λειτουργικότητά της, αλλά και να αμύνεται, να αυτοπροστατεύεται, απέναντι σε όλους εκείνους που είτε από πεποίθηση είτε από στιγμιαία αγανάκτηση και οργή είναι έτοιμοι να την καταδικάσουν σαν «ξεπερασμένη», να θεωρήσουν πως δεν γεννά παρά μόνο φαυλοκρατία, σκάνδαλα και κακοδιοίκηση.

Ανθρωποι που κατά κανόνα δεν έχουν καν γνωρίσει τι θα πει πραγματικά αυταρχικό κράτος και δικτατορία, με απίθανη επιπολαιότητα και ευκολία, εκτοξεύουν μεγαλόστομες ανοησίες, όπως «χούντα έχουμε και τώρα», «μας κυβερνάνε δωσίλογοι και προδότες», «η χώρα τελεί υπό κατοχή», «να στηθούν κρεμάλες», ή ακόμη και «ας γίνουν όλα μπάχαλο, τι έχουμε να χάσουμε;». Ε, λοιπόν, έχουμε πολλά να χάσουμε. Παρά την κρίση και παρά τις μεγάλες δυσκολίες που περνάει, η χώρα παραμένει πάντα – ευτυχώς – κοινοβουλευτική δημοκρατία, μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ευρωζώνης. Στο μέτρο που τα πλεονεκτήματα αυτά θα περισώζονται και θα αξιοποιούνται, θα υπάρχει πάντα ελπίδα για ένα λιγότερο ζοφερό μέλλον. Αν ανοίξει η πόρτα εξόδου από το ευρωπαϊκό και δημοκρατικό κεκτημένο, μας περιμένει απλώς η κόλαση (της εισαγωγικής φράσης), χωρίς καν να υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο, κάτι σαν καθαρτήριο. Και αν, ο μη γένοιτο, βρεθούμε στην κόλαση, προσωπικά – και όχι μόνο, ελπίζω – δεν θεωρώ ότι θα έχει και μεγάλη σημασία αν τα καζάνια θα έχουν μαύρο, φαιό ή κόκκινο χρώμα.

Φόρος τιμής στον ηθοποιό Χέρμπερτ Λομ (11/9 1917 – 27/9 2012)

«Η συμμορία των 5» (Ladtkillers»1955)

 

 

 

 

 

 

 

Ως αστυνόμος Ντρέϋφους με τον Πήτερ Σέλλερς στο «Ο Ροζ Πάνθηρας ξαναχτυπά» (1976)

 

δείτε ολόκληρο το φιλμ «ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΠΕΡΑΣ» (1962)

 

 

Η μάγισσα Μουσακά τιμά τον μοναχό Μουσακάκιο

του Δημήτρη από τα ΝΕΑ 27/9/12

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΚΟΜΜΑΤΑ; – 2

Σε πολλά Πράσινα κόμματα παρατηρείται μία κάμψη. Είτε εκλογική, είτε ιδεολογική είτε και τα δύο. Ενδεικτικά:

Γαλλία: το κόμμα “Ευρώπη-Οικολογία/Πράσινοι” (EELV) έχει υιοθετήσει όλο και πιο αριστερίστικες και απομονωτικές θέσεις και εκλογικά, από το 16% των Ευρωεκλογών υποχώρησε στην πανωλεθρία του 2% των προεδρικών.

Ολλανδία: το “Groenlinks” από 10 έδρες, στις πρόσφατες εκλογές υποχώρησε στις 3. Απ’ όσο μαθαίνω από κατοίκους Ολλανδίας, πολύς κόσμος ψήφισε με πραγματιστικά κίνητρα το Εργατικό κόμμα, που έχει αρκετά κοινά σημεία με τους Πράσινους (Ο πρόεδρος των εργατικών είναι πρώην επικεφαλής της ολλανδικής Greenpeace). Ελπίζω να είναι κάτι προσωρινό, γιατί το κόμμα αυτό έχει πολύ καλές απόψεις για την ανεκτική αλληλέγγυα κοινωνία, και την ευρωπαίκή ολοκλήρωση.

Ευρωπαϊκός Νότος: Hasta la vittoria-hasta na pane!

Στην Ιταλία πράσινο κόμμα (Verdi) δεν υπάρχει πια. Η τελευταία τους εκλογική δραστηριότητα ήταν η σύμπραξη με ένα μικρό κομμουνιστικό κόμμα.

Στην Ισπανία υπάρχει μόνο στην Καταλωνία (“Iniciativa per Catalunya Verds) με μία έδρα στην τοπική βουλή και μία στη Γερουσία, εκτός από την πράσινη ατζέντα, επιδιώκουν την πλήρη αυτονομία της Καταλωνίας.

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ ΚΟΜΜΑΤΑ;-1

Ο Ντανύ οργισμένος κοιτάζει προς την αντίθετη κατεύθυνση της Ζολύ, ενώ η Ντυφλό…πέρα βρέχει.(από τη Monde- τα σχόλια δικά μου)

Mε αφορμή την σκληρή κριτική του Ντανύ Κον-Μπεντίτ προς το γαλλικό Πράσινο Κόμμα (Europe-Ecologie/les Verts) (βλ. πιο κάτω συνεντεύξεις του) και την ταυτόχρονη αναστολή της συμμετοχής του σε αυτό (και όχι γενικά από το Πράσινο Κίνημα, όπως λανθασμένα έγραψαν οι ελληνικές εφημερίδες), και παρακολουθώντας την ήδη πολύχρονη πορεία των Πράσινων κομμάτων στην Ευρώπη αλλά και τις πρόσφατες επιδόσεις και δράσεις τους, φτάνει κανείς αναπόφεκτα σε μερικές διαπιστώσεις και ερωτηματικά.

Αλλά ας δούμε πρώτα τι συνέβη στο γαλλικό πράσινο κόμμα, όπου τα επιχειρήματα εκατέρωθεν εκφράζουν έναν προβληματισμό που αφορά όχι μόνο το συγκεκριμένο κόμμα αλλά και όλα τα κόμματα, όλης της Ευρώπης, πράσινα και όχι μόνο, γύρω από τα καίρια διλλήματα συμμαχιών, πραγματισμού η ροζοσπαστισμού, κουλτούρας συνεργασίας ή ανένδοτης στάσης, εθνικισμού, ευρωπαϊκής ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, μοντέλου ανάπτυξης- με άλλα λόγια για το μέλλον της Ευρώπης και των κοινωνιών της.
Διαβάστε:

-Τις συνεντεύξεις του Ντανύ Κον-Μπεντίτ σε Liberation και Monde

– Την απάντηση της Εύας Ζολύ (βίντεο)

– Το κύριο άρθρο της Monde

Liberation: Ο Ευρωβουλευτής επικρίνει την «πλήρη ασυνέπεια» του κινήματος σχετικά με το Ευρωπαϊκό Δημοσιονομικό Σύμφωνο.

Σύμφωνα με τον ευρωβουλευτή των Οικολόγων, δεν μπορεί κανείς να καταψηφίσει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και να παραμείνει στην κυβέρνηση.
Liberation, 23/6/12   (μετάφραση Μ.Γ.)

Πάντα επίκαιρο: (Ακόμα και αν) «διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες.» (Βολταίρος)

Ελπίζω από στιγμή σε στιγμή να συλληφθώ… μήπως και εκτοξευθεί και η αναγνωσιμότητα του blog μου

λόγοι σύλληψης: 1. Δηλώνω άθεη

2. Δεν έχω βαφτίσει το παιδί μου

3. πρεσβεύω τον χωρισμό εκκλησίας και κράτους

4. έχω μεταφράσει το ασεβέστατο βιβλίο «ΠΕΡΣΕΠΟΛΙΣ» της Μαριάν Σατραπί

5. έχω για Ευαγγέλια τα φιλμ  » Μέρες οργής» του Ντράγιερ και η ¨Ζωή του Μπράϊαν» των Μόντυ Πάϋθον

6. είμαι φαν του Χάρρυ Πόττερ

7. έχω μαύρη γάτα

Μάγισσα Μουσακά

κατά κόσμον Μελίττα Γκουρτσογιάννη

 

 

 

Τάσος Γιαννίτσης : ΤΟ ΕΥΧΟΛΟΓΙΟ ΓΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΤΙ – ΔΕΝ – ΚΑΝΟΥΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΡΟΪΚΑ

ΤΟ ΒΗΜΑ  23/09/2012

Πού πάμε; Δεν ξέρουμε. Θα ξεπεράσουμε την κρίση μέσα από τις πολιτικές που ακολουθούμε; Δεν ξέρουμε. Για τέσσερα χρόνια τώρα το σημείο ισορροπίας, μετά το οποίο θα μπορούσαμε να ατενίζουμε μια προοπτική προς τα επάνω, δεν έχει βρεθεί. Από την άνοιξη του 2010 κάθε κάποιους μήνες βρισκόμαστε σε κρίσεις πολιτικής, που ακολουθούνται από νέες κρίσεις.

Η πολιτική επικεντρώνεται – αναγκαστικά – στα μακροοικονομικά. Eτσι τα ζητήματα του παραγωγικού συστήματος και του κοινωνικού κράτους βρίσκονται στο κενό. Και τα δύο αποτελούν τα παθιασμένα στοιχεία κάθε δημόσιας συζήτησης, αλλά κατά περίεργο τρόπο είναι οι παρίες της πολιτικής αντιμετώπισης της κρίσης. Ομως η σχέση της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας με την κρίση θα κριθεί από την ισορροπία στο τρίγωνο «δημοσιονομική, παραγωγική, κοινωνική διάσταση».

Η ισορροπία αυτή ήταν προβληματική για δεκαετίες και γι’ αυτό η κρίση πήρε τη μορφή και την ένταση που πήρε. Η ίδια ισορροπία συνεχίζει να είναι πιο προβληματική σήμερα, μέσα στην κρίση. Η οικονομία μας δεν πέτυχε ανάπτυξη επειδή ισχυροποιήθηκε αντίστοιχα η παραγωγική μας βάση. Ούτε πέτυχε κοινωνικό κράτος στηριγμένο σε κάποιο ανθεκτικό παραγωγικό σύστημα. Αλλωστε ένα τμήμα αυτού που εμφανίζεται ως κοινωνικό κράτος κάθε τόσο αποκαλύπτεται ότι δεν είναι παρά ιδιοτελείς παροχές σε άτομα ή ομάδες, άσχετες με κοινωνική πολιτική. Ανάπτυξη, κοινωνικό κράτος και κρατική πολιτική πριν από την κρίση στηρίζονταν σε μεγάλο βαθμό στο αδιάκοπο φούσκωμα των ελλειμμάτων και των εξωτερικών χρεών. Στη φάση της κρίσης ξεφουσκώνουν τα ελλείμματα και έτσι ξεφουσκώνουν και η ανάπτυξη και το κοινωνικό κράτος.

Η ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ – 22/9/12

Ήταν μια πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων για την Πανευρωπαϊκή Εβδομάδα Βιώσιμης Μετακίνησης. Το Δημοτικό Συμβούλιο έχει εγκρίνει τη μετατροπή της Πανεπιστημίου σε πεζόδρομο. Βέβαια, όταν αυτό γίνει με το καλό, η Πανεπιστημίου δεν θα είναι απλά ένας πεζόδρομος, αλλά  εκτός από ποδηλατόδρομο και δρόμο για οχήματα έκτακτης ανάγκης, θα περιλαμβάνει και την επέκταση του τραμ από το Σύνταγμα προς τα Πατήσια. Έτσι θα δημιουργηθεί στην καρδιά της πόλης μία ζώνη ποικίλης κυκλοφορίας που θα μπορούσε να γίνει  πόλος έλξης για χώρους πολιτισμού και ψυχαγωγίας, αποφορτίζοντας από αυτές τις οχλούσες λειτουργίες παρακείμενες περιοχές κατοικίας (π.χ. οδός Σκουφά)

Για περισσότερα βλ. και παλαιότερα άρθρα του blog: RETHINK ATHENS  https://melittag.wordpress.com/2012/03/22/re-think-athens/

ΤΟ ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΟ ΑΘΗΝΑΣ  https://melittag.wordpress.com/2010/11/09/%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%B5%CE%BF-%CF%81%CF%85%CE%B8%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CF%83%CF%87%CE%B5%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%83/

και την ιστοσελίδα του ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ http://www.cityofathens.gr/

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής…

…σκοτώθηκε το καλοκαίρι…

…αλλά ξύπνησε το blog από τη θερινή του νάρκη.

Δεν φταίει όμως μόνο το καλοκαίρι και οι διακοπές. Αιτία της νάρκης, της απροθυμίας, αν θέλετε, ήταν πιο πολύ ένα εσωτερικό στέγνωμα της ψυχής από την παρακολούθηση των καταιγιστικών πολιτικο-οικονομικών γεγονότων με κομμένη την ανάσα, από την αγωνία για τις εξελίξεις, που για πολλούς από μας έχει γίνει πια αγωνία υπαρξιακή: αν θα παραμείνουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια, έστω και με αυτόν τον ανάπηρο τρόπο. Αυτό το στέγνωμα χρειάστηκε τη δροσιά καταστάσεων ωραίων, το γλυκασμό από τα αγαπημένα πρόσωπα, τις φιλίες που κρατούν τριάντα και σαράντα χρόνια, τη θάλασσα, την απέραντη δεξαμενή της τέχνης.

Τώρα ξαναγυρίζουμε θέλοντας και μη στην πραγματικότητα μιας κοινωνίας που γίνεται όλο και πιο βάρβαρη, όλο και πιο μικρόψυχη και η ελάχιστη αντίδραση είναι να μη σιωπούμε…

Σίγουρα το μείζον πρόβλημα παραμένει το οικονομικό. Και με αυτή τη λογική εύχομαι ξεκάθαρα να πετύχει αυτή η κυβέρνηση το κύριο έργο που έχει αναλάβει και δεν συμφωνώ καθόλου με όσους προσπαθούν να την υπονομεύσουν (μέσα και έξω απ’ αυτήν). Παρά τις προφανείς αδικίες, τη στασιμότητα, τα απαράδεκτα πισωγυρίσματα (νόμος για τα πανεπιστήμια, ξήλωμα άξιων στελεχών από τη διοίκηση και πολλά άλλα), την ατολμία για απαλλαγή από τα ταμπού του παρελθόντος (π.χ. απελευθέρωση προστατευόμενων επαγγελμάτων, μονιμότητα δημοσίων υπαλλήλων). Και επειδή το κλειδί για το οποιοδήποτε παραπέρα είναι η ανάπτυξη, ο δρόμος βρίσκεται στη δουλειά για την παραγωγή πλούτου και όχι στις αλλεπάλληλες απεργίες, όσο κατανοητές και να είναι.

Εκτός όμως από το μείζον, υπάρχουν και άλλα σοβαρά ζητήματα που αν και μας αφορούν, ξεφεύγουν από τα στενά οικονομικά και τοπικά μας όρια. Αλλά γι αυτά στο επόμενο.

Καλό φθινόπωρο – με το «September song» του Kurt Weil

 

Ο «ΑΜΦΙΤΡΥΩΝ» του Μολιέρου, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή: πραγματικό θέατρο

«Το σπουδαιότερο προτέρημα ενός έργου είναι να αρέσει» (Μολιέρος)

Πρώτα -πρώτα το έργο: το κείμενο του Μολιέρου, βασισμένο στην ελληνική μυθολογία και στην κωμωδία του Πλαύτου, σπινθηροβόλο, τολμηρό, αστείο. Ιστορία σκαμπρόζικη, αλλά με λεπτότητα, όπου ο απατημένος σύζυγος πρέπει να νιώθει τιμή όταν ο εραστής της γυναίκας του είναι η υπέρτατη  εξουσία (Δίας). Όταν σκέφτεται κανείς ότι ο Μολιέρος έδινε αυτή την παράσταση στη βασιλική Αυλή,  μπροστά  στον Λουδοβίκο ΙΔ, πού έκανε ακριβώς ό,τι και ο Δίας με όποια κυρία της Αυλής του γυάλιζε,  και είχε την ίδια ακριβώς άποψη για την «τιμή» του απατημένου… Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα: ο Δίας για να μπορέσει να πλησιάσει την Αλκμήνη (που από αυτή την ένωση θα γεννήσει τον Ηρακλή) σύζυγο ερωτευμένη με τον άντρα της τον Αφιτρύωνα, υποχρεώνεται να πάρει τη μορφή του. Και για να  παρηγορήσει τον Αμφιτρύωνα, του λέει ότι αν κάποιος πρέπει να ζηλεύει, αυτός είναι ο ίδιος, ο μέγιστος των θεών:

«…Et c’est moi, dans cette aventure,
Qui, tout dieu que je suis, doit être le jaloux.
Alcmène est toute à toi, quelque soin qu’on emploie;
Et ce doit à tes feux être un objet bien doux
De voir que pour lui plaire il n’est point d’autre voie
Que de paraître son époux… «

Ο Μολιέρος τολμούσε αλλά και ο βασιλιάς με την Αυλή του διασκέδαζαν. Όπως διασκεδάσαμε και εμείς οι θεατές, χάρη και στην ευφυή σκηνοθεσία, τις ωραίες ερμηνείες και την έξοχη μετάφραση.

Λευτέρης Βογιατζής

Σκηνοθεσία Λευτέρης Βογιατζής

Μετάφραση Χρύσα Προκοπάκη, Σκηνικά Εύα Μανιδάκη, Κοστούμια Άγγελος Μέντης, Μουσική Δημήτρης Καμαρωτός, Κίνηση Ερμής Μαλκότσης

στους κυριώτερους ρόλους:

• Ερμής Χρήστος Λούλης
• Νύχτα Στεφανία Γουλιώτη
• Σωσίας Δημήτρης Ήμελλος
• Δίας Νίκος Κουρής
• Αλκμήνη Αμαλία Μουτούση
• Κλεάνθη Εύη Σαουλίδου
• Αμφιτρύων Γιώργος Γάλλος

 

και από μια γαλλική παράσταση: Theatre le Ranelagh , 2008