Πέρα από την προεκλογική καμπάνια αυτών των αχρείαστων εκλογών, αυτό που έχει σημασία είναι τί θα κάνουμε την επόμενη μέρα. Το ποιός θα συνεργαστεί με ποιόν θα πρέπει να έχει ως πυξίδα την πραγματικότητα: Η επόμενη κυβέρνηση έχει έτοιμο πρόγραμμα, στο οποίο έχουν δεσμευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ (που το υπέγραψε) και η ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ και ΠΑΣΟΚ που το ψήφισαν στη Βουλή. Λέγεται μνημόνιο, είναι δεσμευτικό και η πλειοψηφία των μέτρων του αφορούν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που είναι προς το γενικό καλό. Ελάχιστες τροποποιήσεις μπορούν να γίνουν σε επί μέρους ζητήματα. Αυτή τη στιγμή βλέπουμε ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ (με αυτή τη σειρά) να υπόσχονται ότι θα κάνουν αλλαγές σε αυτό το σχέδιο, που κανείς τους δεν πιστεύει ότι είναι σε γενική κατεύθυνση θετικό ή και αν το πιστεύει δεν τολμάει να το πει. Το ΠΟΤΑΜΙ δεν λέει το ίδιο πράγμα, αλλά θα το ήθελα σαφέστερο στις γενικές τοποθετήσεις, αν και οι τοποθετήσεις ξεχωριστών στελεχών και συνεργατών είναι συνήθως ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει ο κόσμος των σκεπτομένων πολιτών στη χώρα μας. Η επόμενη μέρα λοιπόν πρέπει να απασχολήσει τους πολιτικούς πρωταγωνιστές για το πώς θα εφαρμόσουν καλύτερα και πληρέστερα το τρίτο μνημόνιο. Και πώς θα προχωρήσουν και σε παραπέρα τολμηρές μεταρρυθμίσεις, αναλαμβάνοντας και τον διαπαιδαγωγικό ρόλο που τους αναλογεί.
Με αυτό τον προβληματισμό ξεχώρισα 3 άρθρα και ένα βίντεο που θεωρώ χρήσιμα.
1. Η συνέντευξη του Στέλιου Ράμφου στον Άρη Πορτοσάλτε Πέμπτη 17/09
http://www.skai.gr/player/TV/?mmid=264098
2. Κώστας Σημίτης: Αρκετά καταστρέψαμε, καιρός να χτίσουμε ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 13.09.2015
Η αβέβαιη έκβαση των εκλογών έχει προκαλέσει σειρά δηλώσεων από τα κόμματα. Ο κ. Τσίπρας ήδη αμέσως μετά την προκήρυξή τους ανακοίνωσε ότι αν δεν έχει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή δεν πρόκειται να δεχθεί να είναι πρωθυπουργός. Ο κ. Παππάς, στενός συνεργάτης του, θεώρησε αυτονόητη την επανάληψη των εκλογών, αν προκύψει αδιέξοδο. Ο κ. Θεοδωράκης διευκρίνισε ότι δεν πρόκειται να συνεργασθεί με τα παλιά κόμματα. Αλλοι, πιο σαφείς, τόνισαν «ότι οι πληγές του πολιτικού συστήματος είναι σε άμεση σχέση με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ» και γι’ αυτό συμπορεύσεις με αυτά δεν είναι δυνατές. Τέλος, υπάρχουν και δηλώσεις που κατονομάζουν σειρά από πολιτικούς με τους οποίους οποιαδήποτε συνεργασία δεν είναι επιτρεπτή.
Ενας ξένος τρίτος ακούγοντας τις συζητήσεις αυτές θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι η Ελλάδα παρά τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ευρωζώνη και το ΔΝΤ, παρά την άθλια οικονομική της κατάσταση, παρά το κλίμα που αποκλείει οποιαδήποτε επένδυση, έχει άπειρο χρόνο και αρκετά χρήματα για να εξακολουθήσει ανέμελη πολιτικές αναμετρήσεις και προσωπικές διαμάχες. Ομως ούτε χρόνος ούτε χρήματα υπάρχουν για τη συνέχιση των αντιπαραθέσεων. Το Grexit μας περιμένει στη γωνία. Οποια κράτη της Ευρωζώνης μάς βοηθούσαν μέχρι τώρα θα σηκώσουν ψηλά τα χέρια δηλώνοντας ότι δεν έχουν πια ευθύνη για το ελληνικό πρόβλημα, μια που οι ίδιοι οι Ελληνες προτιμούν να μάχονται μεταξύ τους για την εξουσία παρά να αντιμετωπίζουν τα θέματα του τόπου τους.
Οποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να συσπειρώσει όλες τις δυνάμεις που επιδιώκουν την ταχύτερη δυνατή έξοδο από την κρίση στο πλαίσιο της Ευρωζώνης. Είναι η προϋπόθεση επιτυχίας της προσπάθειας. Το κοινό πρόγραμμα υπάρχει ήδη. Είναι η Συμφωνία με τους δανειστές, δηλαδή το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης που δέχτηκαν τα κόμματα χωρίς δισταγμούς και επιφυλάξεις ψηφίζοντας την αποδοχή τους στη Βουλή. Αυτό το πρόγραμμα αναγνώρισαν όλοι ως δεσμευτικό και καθοριστικό για την οικονομική πολιτική των επομένων ετών. Επομένως τυχόν αντιρρήσεις που προβάλλονται κατά καιρούς από εκείνους που εγκατέλειψαν την αντιμνημονιακή άποψή τους είναι δικαιολογίες και άλλοθι χωρίς σημασία. Μαχητικές στάσεις κατά της Ευρωζώνης εκ των υστέρων δεν διορθώνουν αλλά χειροτερεύουν τα πράγματα. Παράλληλα προγράμματα σε αντίθεση με τη Συμφωνία δεν μπορούν να υπάρξουν. Μερικά από τα συμφωνηθέντα μπορούν να τροποποιηθούν, εφ’ όσον βρεθούν λύσεις ισοδύναμου αποτελέσματος, μόνο με τη συμφωνία των δανειστών. Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα είναι λοιπόν καθορισμένος. Η λέξη «πρέπει» προκύπτει από μία διεθνή συμφωνία, την απόφαση της Βουλής και προπαντός από τη ζοφερή πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού. Οι στατιστικές δείχνουν ότι το βιοτικό επίπεδο όλων των Ελλήνων μειώθηκε κατά ένα μεγάλο ποσοστό, με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι να κατατάσσονται στην κατηγορία των φτωχών. Η διαδικασία αυτή θα συνεχιστεί επιταχυνόμενη, αν δεν υπάρξει η κοινή θέληση και προσπάθεια ανατροπής της.
Η Συμφωνία δεν ρυθμίζει όλα τα θέματα που θα αντιμετωπίσει η μετεκλογική κυβέρνηση. Είναι επιπλέον αναγκαίες εδώ και τώρα μεταρρυθμίσεις που εξασφαλίζουν την τακτοποίηση των δημοσιονομικών, την εξεύρεση ποσών για επενδύσεις, τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Αναφέρω μερικές ενδεικτικά: θεσμοθέτηση ενός συστήματος παρακολούθησης της απορρόφησης των κοινοτικών πόρων που διατίθενται από διάφορα προγράμματα, ώστε να μη χάνονται δισεκατομμύρια από αδιαφορία, ανικανότητα και τεμπελιά, όπως συμβαίνει σήμερα· η μείωση των αμυντικών δαπανών ώστε η επιβάρυνση από στρατιωτικές δαπάνες για κάθε πολίτη να αντιστοιχεί στο ύψος της μέσης κατά κεφαλήν επιβάρυνσης στις χώρες της Ενωσης· η αξιολόγηση όλων των δημοσίων υπαλλήλων· η εφαρμογή ενός εκλογικού συστήματος που καθιερώνει τις μονοεδρικές περιφέρειες και έτσι καταργεί τον σταυρό προτίμησης, μία από τις κύριες αιτίες του πελατειακού συστήματος και των ψηφοθηρικών παροχών.
Η νέα κυβέρνηση δεν θα πρέπει να αποτελέσει μία έκτακτη λύση, μια οικουμενική κυβέρνηση, μία κυβέρνηση «εθνικής ενότητας». Η χώρα δεν χρειάζεται μία κυβέρνηση με περιορισμένη χρονική θητεία, προσδιορισμένους στόχους και ελεγχόμενες εξουσίες που θα επανεξετάζονται και πιθανώς θα αναθεωρούνται, εφ’ όσον κάποιο κόμμα διαφωνεί. Η πρώτη οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα κατέρρευσε γιατί λειτουργούσε υπό την επιτήρηση των κομμάτων. Η χώρα χρειάζεται μια κανονική κυβέρνηση με τις ελευθερίες και τις δυνατότητες κάθε κυβέρνησης. Μία κυβέρνηση με υπουργικό συμβούλιο και κυβερνητική επιτροπή που δεν θα παίζουν δευτερεύοντα ρόλο σε σχέση με διακομματικά όργανα συνεννόησης, με πρωθυπουργό που δεν θα είναι υποχρεωμένος πριν από κάθε απόφασή του να επιζητεί τη συναίνεση των αρχηγών των κομμάτων. Η αποστολή της είναι δεσμευτικά προσδιορισμένη για όλους. Είναι η εφαρμογή της Συμφωνίας και η έξοδος της χώρας από την κρίση. Λειτουργεί ελεύθερα κατά την κρίση της και βέβαια δίνει λόγο στη Βουλή για τις ενέργειές της. Η κυβέρνηση αυτή θα πρέπει πέρα από την πραγματοποίηση της Συμφωνίας να επιδιώξει την αναγκαία ρύθμιση του χρέους που εκκρεμεί, την προσαρμογή κανόνων της Συμφωνίας που αποδεικνύονται ανεφάρμοστοι ή υπερβολικοί για τις δυνατότητες της χώρας και την αντιμετώπιση αρνητικών κοινωνικών επιπτώσεων της οικονομικής σταθεροποίησης. Η επιλογή των στελεχών της είναι θέμα του πρωθυπουργού και των κομμάτων. Δεν καθορίζεται οπωσδήποτε από κομματικές ποσοστώσεις, κομματικές ιδιότητες, δεν περιορίζεται μόνο σε βουλευτές και δεν ακολουθεί τοπικιστικά κριτήρια.
Χρειάζεται αποκλειστικά πρόσωπα ικανά, που έχουν δηλαδή την εμπειρία και τη δυνατότητα να επιτυγχάνουν προσδιορισμένους κυβερνητικούς στόχους. Τα μέλη της θα πρέπει να δουλέψουν με εμπιστοσύνη και ομόνοια μεταξύ τους. Οι προδιαγραφές αυτές μοιάζουν εξωπραγματικές για τη σημερινή Ελλάδα. Αν αποδειχθεί ότι πράγματι είναι, τότε και η υπέρβαση της κρίσης θα αποτελέσει ουτοπία.
* Ο κ. Κώστας Σημίτης είναι πρώην πρωθυπουργός.
3. Γιώργος Καμίνης: Η κρίση διαλύει τις αυταπάτες
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 18/9/15
Για τρίτη συνεχή χρονιά έχω τη χαρά να παρίσταμαι και να χαιρετίζω ως δήμαρχος την κεντρική εκδήλωση του ADF. Θυμίζω ότι στην πρώτη μας διοργάνωση, το κεντρικό θέμα ήταν «η δημοκρατία υπό πίεση». Φυσικά, στον νου όλων κυριαρχούσε τότε η ελληνική περίπτωση, καθώς η οικονομική κρίση είχε ήδη φέρει στην επιφάνεια και όλες τις παθογένειες του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα παραμένει ακόμη βαθιά αμήχανη, δίχως πυξίδα, χωρίς προσανατολισμό.
Από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, το 2009, έχουν μεσολαβήσει τέσσερις βουλευτικές εκλογές, έξι κυβερνήσεις και το πρόσφατο δημοψήφισμα που κόντεψε να διχάσει τη χώρα. Ακόμη και μετά από όλα αυτά όμως, φαίνεται πως η πολιτική κρίση δεν λέει να τελειώσει. Μοιάζει σαν να έχει εγκατασταθεί για τα καλά στη χώρα μας και ότι θα μας συνοδεύει για πολύ καιρό ακόμη. Μέσα στο ίδιο κλίμα φαίνεται να ξεδιπλώνεται και η εκλογική αναμέτρηση της προσεχούς Κυριακής – σε συνθήκες σύγχυσης των πολιτών και αβεβαιότητας για το μέλλον.
Κι όμως μέσα σ’ αυτήν την ενδημική κατάσταση αμηχανίας, λειτουργεί από την πρώτη στιγμή μια δύναμη που είναι μεν αδιόρατη, έχει όμως σταθερή κατεύθυνση. Η κρίση, όπως λένε πολλοί αναλυτές, «καταβροχθίζει» από το 2009 και δώθε τις ελληνικές κυβερνήσεις, τη μια μετά την άλλη. Δεν θα διαφωνήσω σε αυτό, με την προσθήκη όμως ότι χωνεύοντας κυβερνήσεις, η κρίση διαλύει συγχρόνως και τις αυταπάτες που προσπάθησαν να καλλιεργήσουν διαδοχικά οι αρχηγοί των κομμάτων, προκειμένου να κατακτήσουν την κυβερνητική εξουσία ή να παραμείνουν σε αυτήν.
Το τίμημα της αυτογνωσίας που κληθήκαμε να καταβάλουμε οι Ελληνες είναι βεβαίως τεράστιο, γιατί κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών σχεδόν καταστράφηκε η οικονομία της χώρας και εκατοντάδες χιλιάδες ανυποψίαστοι άνθρωποι βίωσαν την κοινωνική κατρακύλα και την ταπείνωση της φτώχειας. Είναι μια οδυνηρή αλήθεια ότι πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς έχουν, προσώρας τουλάχιστον, γυρίσει την πλάτη τους στη δημοκρατία. Εκδηλώνουν την οργή τους υποστηρίζοντας εξωσυστημικά κόμματα, εχθρικά προς τη δημοκρατία. Στην πλειοψηφία τους όμως τα ανθρώπινα θύματα της κρίσης επέδειξαν μεγάλη αντοχή, καρτερία και σωφροσύνη.
Σήμερα, που έχει καταρρεύσει πια με εκκωφαντικό κρότο και η τελευταία χίμαιρα, ήλθε η ώρα ώστε οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου να τιμήσουν την ωριμότητα αυτών των ανθρώπων, εφαρμόζοντας με συνέπεια και ευρεία συναίνεση τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα· όχι σαν ένα δυσβάστακτο φορτίο που μας έχει έξωθεν επιβληθεί από κάποιες σκοτεινές ανθελληνικές δυνάμεις –και αυτό το παραμύθι έληξε άδοξα– αλλά ως μια μεγάλη ευκαιρία να προχωρήσουμε επιτέλους στις βαθιές μεταρρυθμιστικές τομές που έχει τόση ανάγκη η Ελλάδα. Κάποιοι το υποστηρίζουν αυτό εδώ και χρόνια. Oλοι αυτοί που δεν βλέπουν τη δημοκρατική αντιπαράθεση σαν μια διαρκή πάλη μεταξύ του απόλυτου καλού και του απόλυτου κακού, αλλά ως έναν διαρκή αγώνα για τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων. Αγώνας που κατά κανόνα ξετυλίγεται μέσα από σκληρές αντιπαραθέσεις, ενίοτε όμως ζητά από τους αντιμαχόμενους να συνεργαστούν, πρωτίστως όταν διακυβεύονται τα μεγάλα αγαθά της δημοκρατίας. Τελικά, σε μια δημοκρατία, ακέραιη η αλήθεια δεν είναι κτήμα κανενός.
Υπάρχει όμως και κάτι άκρως σημαντικό, που συχνά το λησμονούμε όταν συζητάμε εδώ στην Ελλάδα για την κρίση που μας ταλανίζει. Με την εσωστρέφεια που μας διακρίνει, αφήνουμε κατά μέρος την ευρωπαϊκή διάσταση του ζητήματος, και ειδικότερα τις υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει έναντι των Ευρωπαίων εταίρων μας, οι οποίοι επανειλημμένα έδειξαν την αλληλεγγύη τους απέναντι στην υπερχρεωμένη χώρα μας. Η νοοτροπία αυτή, το να επικαλούμαστε την αλληλεγγύη των Ευρωπαίων εγωιστικά και μονοδιάστατα, δηλαδή μόνον όταν έχουμε να αποκομίσουμε οφέλη, και να τους χαρακτηρίζουμε δανειστές και τοκογλύφους όταν καλούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, υπονομεύει εκ προοιμίου κάθε έννοια αλληλεγγύης.
Δικά της αντίστοιχα διλήμματα βιώνει σήμερα και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση, που καλείται να αντιμετωπίσει και τη δική της κρίση μέσα από τη δοκιμασία του προσφυγικού προβλήματος. Κρίση που ξέσπασε απότομα, όχι όμως και απροειδοποίητα. Μολονότι τα προμηνύματα της κρίσης αυτής είχαν εκδηλωθεί εδώ και πολλά χρόνια, η Ευρώπη καλείται σήμερα, σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, να διαχειριστεί ένα πρόβλημα που καθημερινά προσλαμβάνει, με ασύλληπτη ταχύτητα, γιγαντιαίες διαστάσεις. Η πραγματικότητα αυτή απογυμνώνει αμετάκλητα και τις δύο μανιχαϊστικές, άρα απλοϊκές, προσεγγίσεις που κυριαρχούσαν μέχρι σήμερα στον ευρωπαϊκό, και όχι μόνο, δημόσιο λόγο. Από τη μία πλευρά τη δημαγωγική λογική του «ανοίξτε διάπλατα τα σύνορα» και από την άλλη τη μισάνθρωπη και ξενοφοβική προσέγγιση του προβλήματος των προσφύγων και μεταναστών.
Και εδώ λοιπόν η καταιγιστική ορμή των εξελίξεων σαρώνει τα μονοπώλια της αλήθειας. Αυτό που απομένει, ως γνώμονας δημοκρατικού ήθους και συμπεριφοράς, είναι η αρχή της αλληλεγγύης, που θα δοκιμαστεί σε περισσότερα επίπεδα. Κατ’ αρχάς ως αλληλεγγύη της Ε.Ε. προς τα διωκόμενα ανθρώπινα πλάσματα που αναζητούν καταφύγιο στα εδάφη των κρατών – μελών της. Η αλληλεγγύη στην περίπτωση αυτή θεμελιώνεται στις ευρωπαϊκές καταστατικές αρχές του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Αλληλεγγύη όμως και μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, όπως επιβάλλει η αρχή της αμοιβαίας δικαιοσύνης. Και τέλος, με βάση την ίδια αρχή, αλληλεγγύη στο εσωτερικό της κάθε χώρας.
Ως δήμαρχος Αθηναίων είναι εύλογο να επιμένω σε αυτήν την τρίτη διάσταση, με το επιχείρημα ότι δεν επιτρέπεται οι Ελληνες να απαιτούμε την αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών χωρών στο προσφυγικό πρόβλημα, εάν δεν υιοθετούμε εμείς οι ίδιοι τη στάση αυτή μέσα στη χώρα μας. Γι’ αυτό άλλωστε από την πρώτη στιγμή ο Δήμος Αθηναίων έδωσε το παράδειγμα, παραχωρώντας χώρο για εγκατάσταση προσφύγων και συμμετέχοντας στη διευθέτησή του. Οι πολίτες της Αθήνας έχουν πια το ηθικό δικαίωμα να αξιώνουν από τις άλλες ελληνικές πόλεις να αναλάβουν την αντίστοιχη ευθύνη που τους αναλογεί.
Στη χώρα μου αλλά και στην Ευρώπη ανοίγει ένας νέος ιστορικός κύκλος, όπου τα ζητήματα της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης είναι αξεδιάλυτα δεμένα. Αυτά πιστεύω είναι θέματα για τα οποία αξίζει να συζητάμε κάτω από τη σκιά του ιερού βράχου της Ακρόπολης. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.
* Ο κ. Γιώργος Καμίνης είναι δήμαρχος Αθηναίων. Το κείμενο αποτελεί την ομιλία του στο Athens Democracy Forum.
4. Σακελλάρης Σκουμπουρδής: Γιατί θα ψηφίσω Ποτάμι ή Τριάντα κόμματα, τρεις πολιτικές
ATHENS VOICE 18/9/15
Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα τα στοιχειώδη, από τις βασικές αρχές της Φιλοσοφίας της Δημοσιογραφίας. Έχουμε από καιρό εξηγηθεί. Το παλιακό θεώρημα ότι ο δημοσιογράφος δεν πρέπει να λέει τη γνώμη του, αλλά να μεταφέρει «αντικειμενικά» τις γνώμες των σημαντικών άλλων, είναι μακριά νυχτωμένο. Είναι Δημόσια η ψήφος του Δημοσιογράφου; Πρώτον, γιατί ο μύθος της «αντικειμενικότητας» τελικά ήταν για μικρά παιδιά, αφού κάτι τέτοιο δεν θα υπάρξει ποτέ, ως μη νοούμενο (όπως ακριβώς και η «αταξική κοινωνία», φερ’ ειπείν…). Το έχει πει και ο Γούντι Άλεν, η αντικειμενικότητα είναι υποκειμενική…
Και δεύτερον, γιατί ο δημοσιογράφος είναι στρατευμένος στην έρευνα και αποκάλυψη της αλήθειας, όπως αυτός τη νοεί. Και επειδή ο καθείς την νοεί διαφορετικά, γι’ αυτό έχουμε πολλές αξιόπιστες (και δημοσιογραφικές) αλήθειες. Και ο πολιτικός διαφέρει, ως στρατευμένος στην υπόθεση της επιτυχίας του κόμματός του, την οποία θεωρεί ως προϋπόθεση της επίλυσης των προβλημάτων μας.
Η δημιουργική αντιδικία πολιτικών και δημοσιογράφων ευνόητα προάγει την ευδοκίμηση της δημόσιας σφαίρας. Εκείνο που παρεμποδίζει αυτή την ευδοκίμηση, λοιπόν, δεν είναι η γνώμη του δημοσιογράφου, αλλά η τυχόν κρυφή εξάρτησή του από κομματικά συμφέροντα. Να τα λέμε κι αυτά. Γιατί σήμερα, μάλλον εδώ και δεκαετίες, δεν εκφέρουν δημόσια τη γνώμη τους οι δημοσιογράφοι, όχι για λόγους «αντικειμενικότητας», αλλά μάλλον υποκριτικά. Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς είναι άμεσα ή έμμεσα σύμβουλοι άμισθοι ή έμμισθοι των κομμάτων, ως μη ώφειλαν…
Συνοψίζοντας, λοιπόν, είναι ευτυχές να λένε οι δημοσιογράφοι την ελεύθερη γνώμη τους για το τι είναι καλύτερο να ψηφίσουμε, όπως και κάθε πολίτης ή πολιτικός, άλλωστε. Εκτός εάν έχουν κρυφά κάποιο συμφέρον, είναι μέλη ή υπάλληλοι των κομμάτων που αβαντάρουν…
Αν είναι ανεξάρτητοι και αδέσμευτοι, όπως εύκολα θα προτείνουν ένα κόμμα, όταν θεωρήσουν ότι αυτό «στραβώνει», εξίσου εύκολα θα του κάνουν απροβλημάτιστα ελεύθερη κριτική. Τι να φοβηθούν, άμα δεν τους κρατάει το κόμμα από κάπου; Θα του κάνουν την κριτική «και πάλι φίλοι»… Αυτή την πολυτέλεια ποτέ δεν την έχουν οι υποκριτές «αντικειμενικοί» δημοσιογράφοι, που σιτίζονται από τα κομματικά payrolls…
Η διακαναλική παρουσίαση του Ποταμιού
Η χτεσινή διακαναλική παρουσίαση των θέσεων του Ποταμιού για την άμεση ανασυγκρότηση της οικονομίας ήταν μια αναπάντεχη και πέραν πάσης προσδοκίας ευχάριστη έκπληξη.
Δεν ήταν βέβαια αυτή που μας έπεισε να δώσουμε την ψήφο μας στο Ποτάμι. Είχαμε πειστεί από καιρό ότι πέρα από κάποια πράγματα ενοχλητικά στο λέι άουτ αυτού του κόμματος, δεν βρίσκεις κάποιους καλύτερους για να σε εκπροσωπούν στη Βουλή. Απλώς, μετά από αυτή την χτεσινή ευπρόσδεκτη έκπληξη, μπορούμε να λέμε ότι δεν θα ψηφίσουμε με βαριά καρδιά. Αλλά είμαστε και ασυνήθως ευχαριστημένοι από την ψήφο που θα δώσουμε. Και σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Δεν θα κοντοσταθούμε εδώ στην αναμετάδοση των οκτώ εισηγήσεων που έκαναν οι ισάριθμοι άξιοι συνεργάτες του Σταύρου Θεοδωράκη. Σας καλούμε να μπείτε από περιέργεια στον κόπο (αξίζει να δείτε, εκλογές έχουμε, ας υπάρχει λίγη ενημέρωση για τις προτάσεις των κομμάτων…) και να ρίξετε μια καλή συμπυκνωμένη ματιά στις θέσεις αυτές. Καλούμε και όσους είναι αποφασισμένοι να ψηφίσουν κάτι άλλο, να δοκιμάσουν απροκατάληπτα τις αντοχές της βεβαιότητάς τους απέναντι στη στρατηγική συγκρότηση των προτάσεων του Ποταμιού.
Στο λινκ που ακολουθεί θα βρείτε όλο το υλικό της εν λόγω χτεσινής παρουσίασης, με εύληπτα σχεδιαγράμματα, φωτογραφίες και με τα επιμέρους βίντεο των ομιλητών. Στο τέλος υπάρχει και το πλήρες απομαγνητοφωνημένο κείμενο της πολύωρης συζήτησης (που περιέχει και τη συνέχεια, αφ’ ότου έσβησαν οι κάμερες της ΕΡΤ). Και εδώ υπάρχει όλο το βίντεο από την ωριαία κάλυψη της ΕΡΤ.
Ευρω-κρατιστές, Δραχμο-κρατιστές, Ευρω-μεταρρυθμιστές
Τα κόμματα της σημερινής Πολιτικής Αγοράς ταξινομούνται εύκολα, με την απλή προσφυγή στον ορθό λόγο, σε τρεις κατηγορίες, συνοψίζοντας τρεις πολιτικές. Υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες που διαχωρίζουν τους Έλληνες ψηφοφόρους. Οι Ευρωπαϊστές και οι Απομονωτιστές. Και η πρώτη χωρίζεται σε δύο υποκατηγορίες. Τους περισσότερους Ευρωπαϊστές / Κρατιστές και τους λιγότερους Ευρωπαϊστές / Μεταρρυθμιστές. Οι Απομονωτιστές της Σχολής Σαρτζετάκη και Παΐσιου είναι όλοι Κρατιστές.
Λίγο ψύχραιμα και σοβαρά να προσεγγίσει κανείς αυτές τις τρεις κατηγορίες, αμέσως θα κατανοήσει και το διακύβευμα των ερχόμενων εκλογών. Γιατί χρεωκοπήσαμε; Μήπως επειδή είναι αληθής η ξενοφοβική ακροδεξιά άποψη, που έχει υιοθετήσει πλήρως η «Αριστερά», ότι μας καταστρέφουν από ζήλεια οι κουτόφραγκοι τοκογλύφοι; Όχι! Χρεωκοπήσαμε γιατί ζούσαμε επί δεκαετίες με περισσότερα από όσα δημιουργούσαμε. Και ξοδεύαμε περισσότερα από όσα κερδίζαμε, γιατί είχαμε να θρέψουμε το άχρηστο αντιπαραγωγικό και παρασιτικό καθεστώς της κρατικοδίαιτης πελατειακής διαφθοράς.
Αυτό το καθεστώς χρεωκόπησε, παρασύροντας τη χώρα στην καταστροφή που ζούμε (που δεν προκάλεσαν τα μνημόνια…). Και αυτό το δημιούργησε ο Παλιός Δικομματισμός, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, υπό την αφειδώλευτη διαρκή πίεση της γαλαντόμας Αριστεράς. Και σήμερα με πάθος αγωνίζεται να το συντηρήσει ο Νέος Δικομματισμός. Η ΝΔ, που διαδίδει ότι είναι Κόμμα του Κέντρου και ο ΣΥΡΙΖΑ που διαδίδει ότι είναι το καινούργιο, ο διώκτης του Κατεστημένου. Και τα λένε αυτά, γιατί βρίσκουν και τα λένε.
Συνοψίζοντας, ξαναγυρίζουμε στην αρχή. Όσα κόμματα κι αν εμφανιστούν, για να διεκδικήσουν την ψήφο των Ελλήνων, οι πολιτικές είναι τρεις.
-Είναι η πρώτη πολιτική των Ευρω-Κρατιστών, που οδήγησε ως εδώ τη μεταπολιτευτική ακμή και παρακμή του Πελατειακού Καθεστώτος. Τώρα αμύνεται του ευρωπαϊκού της χαρακτήρα. Όχι τόσο από εκτίμηση στο ευρωπαϊκό δημοκρατικό μοντέλο ανάπτυξης και ευημερίας (το οποίο εξ ορισμού είναι αντιπελατειακό). Αλλά προσβλέποντας στα ευρουλάκια και την ευημερία που αυτό το μοντέλο μας διασφαλίζει.
-Είναι η δεύτερη πολιτική των Δραχμο-Κρατιστών του ΟΧΙ του ΠΟΤΕ και του ΤΙΠΟΤΕ, που θέλει να είμαστε μόνοι μας με τη δραχμούλα μας και με το Χρεωκόπο Ρουσφετολογικό Πελατειακό Καθεστώς μας, που πάντα πάει βολοδέρνοντας. Κάθε τόσο, όπως τώρα, έρχεται η χρεωκοπία λόγω του επαναλαμβανόμενου πελατειακού αδιεξόδου. Τότε, αυτή τη δεύτερη πολιτική την δυναμώνει ο λαϊκισμός που διεγείρει όσους δυσφορούν από την οξυνόμενη φτώχεια αυτού του χρεωκοπούντος πελατειακού καθεστώτος.
-Και είναι η τρίτη πολιτική των Ευρω-Μεταρρυθμιστών, που θέλει να γίνουμε πραγματικά Ευρωπαίοι, χωρίς φυσικά να χάσουμε τα στοιχεία της όποιας εθνικής μας ιδιαιτερότητας. Τότε μόνο θα μπορέσουμε να διαλύσουμε το εθνοκτόνο Πελατειακό Κράτος της διαφθοράς, του ρουσφετιού και της αναξιοκρατίας. Και τότε μόνο θα σωθούμε από τη χρεωκοπία. Αυτή η πολιτική είναι ο δύσκολος μονόδρομος, που βγάζει τον τόπο από την κρίση και τον οδηγεί στην δημιουργική ανάπτυξη και ευημερία.
Τριάντα τα κόμματα, αλλά τρεις μόνο οι πολιτικές
Πώς κατανέμονται τα κύρια κόμματα με βάση τις τρεις αυτές πολιτικές;
-Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι τα καθαρά κόμματα της πρώτης πελατειακής πολιτικής των Ευρω-Κρατιστών.
-Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε από τη σχιζοφρενική κατάσταση να θέλει τη δεύτερη πολιτική, η οποία του χάρισε την εξουσία, και να υπηρετεί την πρώτη, για να μη χάσει αυτή την εξουσία. Μετά τη «μνημονιοποίησή» του, όμως, αναγκαστικά περιέρχεται στην πρώτη πολιτική κατηγορία, αλλιώς θα χάσει την εξουσία και τη διαχείριση των ευρουλακιών…
-Το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή και λιγότερο το κόμμα Λαφαζάνη είναι τα κύρια καθαρά κόμματα της δεύτερης πολιτικής των Απομονωτιστών Δραχμο-Κρατιστών. Κυρίως τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ απεμπολεί αυτή την πολιτική (που εδώ και πέντε χρόνια συνοψίζεται στον εξωτικό όρο «Αντιμνημόνιο»).
-Το Ποτάμι είναι το μοναδικό κοινοβουλευτικό κόμμα της τρίτης πολιτικής των Ευρω-Μεταρρυθμιστών. Το Ποτάμι από την πρώτη στιγμή (φαίνεται ότι) ήθελε, αλλά δεν είχε τη δύναμη να επιβάλει τον χάρτη των μεγάλων μεταρρυθμίσεων, που θα έδιωχναν την ανάγκη για ασταμάτητα μνημόνια.
Γι’ αυτό βασανίζεται η ελληνική κοινωνία από τα φορομπηχτικά μνημόνια. Επειδή οι μνημονιακές κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να γίνουνε οι μεταρρυθμίσεις που θα μειώσουν τις τρομακτικές ανάγκες για φορομπηξία. Τώρα το Ποτάμι (ελπίζουμε να) είναι μονόδρομα η πολιτική δύναμη που δίνει διέξοδο στο αδιέξοδο της χρεωκοπίας και των διαδοχικών μνημονίων.
Ψέλλισε στο ντιμπέιτ ο ΣΘ ότι θα πρέπει να κλείσουν οι δομές της Δημόσιας Διοίκησης που είναι άχρηστες. Άλλωστε, το ίδιο λέει από καιρό και ο σπουδαίος συνεργάτης του Παναγιώτης Καρκατσούλης, υπεύθυνος του Ποταμιού για τη Μεγάλη Διοικητική Μεταρρύθμιση… Και ήταν σπουδαίο αυτό, ότι για πρώτη φορά ένας κοινοβουλευτικός πολιτικός ηγέτης είπε τέτοια αλήθεια. Αξίζει να ενθαρρυνθεί διά της ψήφου μας, να πει περισσότερες…
Γιατί δεν τσιμπάμε στο ψευδοδίλημμα υπέρ ΝΔ
Λυπούμεθα πολύ, γιατί αρκετοί φίλοι που εκτιμάμε ιδιαίτερα και τελευταία ζυμωθήκαμε από κοινού στις αντιψεκαζμένες κινητοποιήσεις «Μένουμε Ευρώπη», θα μας νιώσουν απέναντι. Και θα στενοχωρηθούν με τη σημερινή μας τοποθέτηση, γιατί αυτοί προτίθενται να ψηφίσουν ΝΔ (και κάποιοι πολύ λιγότεροι ΠΑΣΟΚ). Ελπίζουμε ότι μετεκλογικά (ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων) θα ξαναέρθουμε κοντά για τις αναγκαίες συναινέσεις, που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος.
Βασικά, το δίλημμα «Προκειμένου να μην καταστραφούμε από τον ολετήρα Τσίπρα είναι μονόδρομος να ψηφίσουμε τον Μεϊμαράκη, που είναι ο μη χείρων», είναι ψευδές. Τα εξηγήσαμε λίγο πολύ στο προχτεσινό κείμενο «Τσίπρας ή Μεϊμαράκης; Ή κανένας από τους δύο;». Εδώ θα συμπληρώσουμε και τα εξής.
Πρέπει να πάψουμε να αγνοούμε άκριτα το γεγονός ότι αφ’ ότου ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε την κωλοτούμπα και κατάπιε το (αντιμνημονιακό) Μνημόνιο, έπαθε δομική μετάλλαξη. Έτσι ήρθε και η εξαέρωση. Και του έφυγαν σχεδόν όλοι οι εξωγήινοι ψεκαζμένοι Λαφα-λεου-λαπα-τόλιος συν Μαντάμ Ζντουπ. Και αυτοί που κυρίως έμειναν (πλην κάποιων ηρωικών Μοϊκανών με μικρή επιρροή, όπως οι «53») είναι οι ξελιγωμένοι γραφειοκράτες, που η ιδεολογία τους είναι η καρέκλα. Και φυσικά ο οχλοπολτός της ευρείας μικροδιαφθοράς (τον οποίο ρυθμίζει αυτή η καρέκλα…). Και τους λέει επιτακτικά ο επικοινωνισμός τους, πως αυτή την καρέκλα θα τη σώσουν μόνο ακολουθώντας τη μαζική βούληση για Ευρώ. Άρα αυτό που φοβόμασταν από τον ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον παρέλθει. Ανεξάρτητα από την ψεκαζμένη φιλολογία της Πλατείας, που πανικόβλητα διακονεί ο προεκλογικός Αλεξάκης της καρδιάς μας, για να μη χάσει το κοκό.
Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ εφεξής, στο βαθμό που θα έχει φιλοδοξία εξουσίας, θα είναι αυτό που ο ίδιος αποκαλούσε «συστημικό κόμμα», με ό, τι αυτό σημαίνει… Έτσι οφείλει να τον δει ο συνετός ψηφοφόρος. Και φυσικά θα είναι ένα κόμμα της πρώτης πολιτικής κατηγορίας, του Ευρω-Κρατισμού.
Όπως ακριβώς και η ΝΔ (και το ΠΑΣΟΚ), άλλωστε… Λόγω ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, κινδυνεύουμε από αποτυχημένο πελατειακό κράτος να γίνουμε αποτυχημένο έθνος, όπως λέγαμε προχτές… Γιατί; Γιατί η πελατειακότητά μας είναι που μας κάνει διαρκώς να υποσχόμαστε μεταρρυθμίσεις και πάντα να τις σαμποτάρουμε… Αυτό ξέρει να κάνει η ΝΔ, αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ (που δεν είναι πια δραχμοκοπίστα) εάν επανεκλεγεί…
Δεν τσιμπάμε, λοιπόν! Και δεν ψηφίζουμε ΝΔ, με αφορμή τον ξεφουσκωμένο συριζομπαμπούλα, για να συνεχίσει να κοροϊδεύει ότι τάχα θα κάνει μεταρρυθμίσεις. Πέτσινες θα είναι και της ΝΔ οι μεταρρυθμίσεις, όπως και αυτές που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ… Και το Ευρώ μας με τίποτε πια δεν τίθεται σε άμεση αμφισβήτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της ασπίδας του μνημονίου. Τίθεται όμως σε λιγότερο άμεση αμφισβήτηση και από τη ΝΔ και από τον ΣΥΡΙΖΑ! Ακριβώς γιατί η μεταρρυθμιστική τους αδυναμία θα οδηγήσει σύντομα τα πάντα σε κατάρρευση, όπως είναι ξεκάθαρα γνωστό σε όποιον δεν κάνει το κορόιδο…
Η ΝΔ του καραμέτριου κυρίου Μεϊμαράκη εκμεταλλεύεται το γεγονός του ψευδομπαμπούλα Τσίπρα, που όπως δείξαμε είναι πλέον εντελώς τζούφιος, ώστε να καρδαμώνει επισείοντας τον τρομοκρατικά… Και πετυχαίνει έτσι τα εξής τρία αρνητικά πράγματα. Α. Αποπροσανατολίζει, αποκρύπτοντας το μεγάλο διακύβευμα «χωρίς μεταρρυθμίσεις παθαίνουμε». Β. Συντηρεί και ανανεώνει τον επικίνδυνο πελατειακό δικομματισμό. Και Γ. Συμπιέζει το μοναδικό κόμμα της τρίτης πολιτικής κατηγορίας, το πολύτιμο Ευρω-μεταρρυθμιστικό Ποτάμι, αβαντάροντας την μέγγενη που ενεργοποιείται εις βάρος του από τη Μηχανική της Δικομματικής Συμπίεσης.
Και η μόνη σωτηρία της χώρας είναι οι μεταρρυθμίσεις, γι’ αυτό το Ποτάμι ως μόνη Ευρω-μεταρρυθμιστική δύναμη είναι πολύτιμο… Είναι πολιτικά γελοίο, λοιπόν, να εγκλωβίζονται υγιείς δυνάμεις πίσω από το απατηλό κόλπο γκρόσο της αντιμεταρρυθμιστικής ΝΔ και να συνθλίβουν το Ποτάμι στη μέγγενη του επικίνδυνου (όπως εξηγήσαμε) Δικομματισμού.
Είναι κρίμα, επιπλέον, για όσους έχουνε τζάμπα τρομοκρατηθεί από το παραμύθι της ΝΔ, να είναι τόσο ξεχασιάρηδες. Και να μη θυμούνται ότι δεν έχει περάσει και τόσος πολύς καιρός αφ’ ότου τα λιμασμένα λιγούρια της ΝΔ τίναξαν την μπάνκα στον αέρα επί Κωστάκη Ανωφελούς…
Αυτοί άνοιξαν τη χοάνη της μαύρης τρύπας… Μήπως φύγανε τώρα αυτά τα ξεσαλωμένα τρωκτικά από τη ΝΔ; Μπα… Παραμένουν εντός της και μας καλούν να ψηφίσουμε ΝΔ αντί για Ποτάμι, ώστε να σωθούμε από τον εξωγήινο Τσίπρα… Αφήστε που τις όποιες επιτυχίες της ΝΔ μετά τα αντιμνημονιακά Ζάππεια και από το 2012, τις έφερε ο Στουρνάρας και όχι οι κατσαπλιάδες νεοδημοκράτες… Τώρα ο Στουρνάρας δεν είναι χαρτί της ΝΔ. Θα μπορούσε, όμως, να είναι το μεγάλο χαρτί για μια υπερβατική λύση που θα επέβαλλε ένα ισχυρό Ποτάμι, εάν μας εννοείτε…
Και τέλος, το τρομοκρατικό υπέρ ΝΔ σφίξιμο της μέγγενης εις βάρος του Ποταμιού είναι περίεργο. Αν ήταν να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ, που αντικειμενικά είναι της ίδιας με ΝΔ πρώτης πολιτικής του Ευρω-κρατισμού, νταξ, να το σκεφτώ για ΝΔ. Αλλά το Ποτάμι είναι εντελώς διαφορετικό. Δεν έχει λογική αυτό. Πιο ευνόητα ταιριάζει να αφήσω τον πελατειακό Ευρω-Κρατισμό του ΠΑΣΟΚ, υπέρ ΝΔ, παρά το Ευρω-μεταρρυθμιστικό Ποτάμι, δεν είναι;
Όθεν, λίγη περίσκεψη της τελευταίας στιγμής δεν βλάπτει. Εφόσον αισθανόμαστε Μεταρρυθμιστές, με τίποτε δεν προτιμάμε τη ΝΔ, εγκαταλείποντας το Ποτάμι, για να σώσουμε τάχα το Ευρώ! Το αντίθετο! Προτιμάμε το Ποτάμι για όλους τους λόγους που προαναφέρθηκαν… Διαιδόσται!
Υ.Γ. 1 Λυπάμαι, για την ασυνήθιστα εμπαθή αμφισβήτηση στον Σταύρο Θεοδωράκη, από κάποιους (άλλους από άποψη ειλικρινή, άλλους από γινάτι μυστήριων υπόγειων ανταγωνισμών, άλλους από αισθητικό κόλλημα…) που δηλώνουν ευρωπαϊστές/μεταρρυθμιστές. Τη σέβομαι, αλλά δυσκολεύομαι να τη συμμεριστώ.
Γιατί παρόλα όσα του σούρνουν, αδυνατούν να εξηγήσουν πώς έχει καταφέρει να προσελκύσει κοντά του και στους κόλπους του Ποταμιού όλο τον αφρό της ελληνικής κοινωνίας, της αληθινής δημιουργικής ζωής. Διανοούμενους, ακαδημαϊκούς, επιχειρηματίες, αλλά και εν γένει ξεχωριστές προσωπικότητες από όλα τα πεδία της εργασίας και της δημιουργίας.
Αδυνατούν επιπλέον και να ερμηνεύσουν πώς αυτός ο αντισυμβατικός, αντιπαθής και αντιαισθητικός ηγέτης τελικά καταφέρνει το ζητούμενο εν μέση κρίσει. Να ενσωματώνει την φιλόδοξη και πολύπλοκη σύνθεση των απλών αναγκών μας σε ένα σχέδιο ανασύστασης και ανασυγκρότησης της δημόσιας σφαίρας σε υγιή βάση.
Επίσης, στα υπέρ του είναι ότι κατάφερε και ενσωμάτωσε διαφορετικά μικρότερα πολιτικά ρεύματα εντός του Ποταμιού. Έφερε τη Μεταρρυθμιστική Αριστερά μαζί με τη Δράση και την Ευρώπη/Οικολογία. Και μαζί την ψαγμένη Φιλελεύθερη Συμμαχία του βετεράνου Γρηγόρη Βαλλιανάτου. Όλοι τους έχουνε αποτυπώσει ένα μέρος της σφραγίδας τους στην τελική σφραγίδα του Ποταμιού και αυτό είναι δυναμικά ανοικτό.
Υ.Γ. 2 Λυπάμαι, που είναι τόσο κυρίαρχα αποδεκτό ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι «Μπόμπολας», «διαπλεκόμενο κατασκεύασμα των εργολάβων και των συμφερόντων». Λυπάμαι, που όλο το σκοταδισμένο έθνος, δεν μπορεί να βάλει το πάνω κεφάλι να δουλέψει και να προβληματιστεί. Πώς γίνεται να είσαι «Μπόμπολας» και να μην έχεις δει ποτέ τον Μπόμπολα και τα «διαπλεκόμενα ΜΜΕ» κατά προτεραιότητα να σε πολεμάνε αλύπητα;
Λυπάμαι, που για το γεγονός αυτής της στραβωμάρας την κύρια ευθύνη προφανώς την έχει ο ίδιος ο Σταύρος Θεοδωράκης, αφού δεν βρήκε τον τρόπο να την εξουδετερώσει.
Υ.Γ. 3 Λυπάμαι, γιατί ξέρω από τώρα ότι αύριο θα πει ο Σταύρος μια στραβωμάρα, που εμένα θα με χαλάσει και τότε θα έρθουνε όλοι οι φίλοι που τον αντιπαθούν και θα μου λένε: είδες, αυτόν πήγες και ψήφισες…
Και τότε εγώ, εφόσον εκτός απροόπτου αυτή η στραβωμάρα δεν θα είναι μείζων, πάλι θα τους λέω ξεκολλήστε, μετανοείτε, ήγγικε γαρ…
Και δεν χάλασε ο κόσμος που την είπε τη στραβωμάρα, χάλασε ο κόσμος όμως που δεν τον είχατε ψηφίσει κι εσείς και βγήκαν οι ναζί τρίτη δύναμη… Και ούτω καθ’ εξής.
Υ.Γ. 4 Λυπάμαι, γιατί αρκετοί φίλοι/διαμάντια, εκσυγχρονιστές και μεταρρυθμιστές, που θα ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ, μιλούν προσβλητικά για το Ποτάμι. Και το κάνουν, παρά το γεγονός ότι ασφυκτιούν συνεγκλωβισμένοι με αραχνιασμένους σκελετούς σε ψηφοδέλτια παλαιολιθικά, που με τίποτε δεν θυμίζουν μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμό… Και ειρωνεύονται τον Αλεξάκη, που χτυπάει στο κάτω κεφάλι του οχλοπολτού, μπας και μαζέψει ψηφαλάκια, χωρίς να παρουσιάζει προτάσεις. Έτσι τους διαφεύγει ότι η κυρία Γεννηματά όλο επικαλείται κάποιο «Εθνικό Σχέδιο» που έχει, αλλά τίποτε δεν μας λέει για το περιεχόμενό του. Και όλο λέει γοερά «Δώστε μας λίγη δύναμη, δώστε μας δύναμη από τη δύναμή σας. Ελάτε πίσω στο κοινό μας σπίτι!»…
Δηλαδή, κάτι σε εκείνο το μοτίβο (χτυπάμε στο συναίσθημα, αφού αν χτυπήσουμε στο μυαλό θα χάσουμε), που λέγαμε προχτές για όσους μιμούνται το ανεπανάληπτο Τοτέμ του Λαϊκισμού… Θυμίζουμε ότι ο Μεγάλος έλεγε το 1989 στην Καβάλα, πάνω από τον πολυπληθή αλαλάζοντα οχλοπολτό, ο οποίος επαναλάμβανε επί δεκάλεπτο: «Στου Λαού την καρδιά, δεν χωράει η Δεξιά»… Κάτι που νομίζαμε ότι μόνο ο Αλεξάκης δικαιούται να κάνει…
Υ.Γ. 5 Λυπάμαι, γιατί το Ποτάμι ταλανίζεται από τη σοβαρή αμφισβήτηση σχετικά με την ιδεολογικοπολιτική ταυτότητά του. Και αυτό είναι κάτι που δεν οφείλεται μάλλον στην εμπάθεια των στριμμένων. Αυτό είναι βασική ευθύνη του επί κεφαλής.
Αφού είχε τόσο ενδιαφέροντα πράγματα να δείξει τόσον καιρό, ως στοιχεία μιας συγκροτημένης ταυτότητας σε ένα πλαίσιο ισχυρής πολιτικής ενότητας και τα άφησε για την τελευταία στιγμή… Τώρα είναι πολύ αργά για να αποδώσουν…
Ελπίζουμε για το καλό της επαύριον ομαλότητας και σταθερότητας, αυτό να μην αποβεί μοιραίο για την εκλογική δύναμη του Ποταμιού…
Υ.Γ. 6 Λυπάμαι, γιατί αν και ξέρετε πόσο αντιπαθώ την απολιτίκ έννοια «αγωνιστής», θα πω τούτο. Εκτιμώ και θαυμάζω τον αγωνιστή Θάνο Τζήμερο και τους ηρωικούς πιονέρους που τον ακολουθούν παρά τις δυσκολίες και τις κακοτραχαλιές. Κατεβαίνει μοναχικά με τη «Δημιουργία Ξανά» και εντυπωσιάζει με τον πεντακάθαρο πολιτικό του λόγο, που σε λίγα μόνο σημεία θα μπορούσε κανείς να βρει πως διαφωνεί.
Λυπάμαι, που δεν βρίσκεται μέσα στη μεγάλη συνθετική ομάδα του Ποταμιού, που θα τον οδηγούσε στη Βουλή, όπου θα μπορούσε να είναι πολύτιμος, τόσο για το ήθος του, όσο και για τις πλούσιες ιδέες του. Λυπάμαι, γιατί η περφεκσιονιστική ξεροκεφαλιά του, για την οποία συστηματικά έρχεται σε προστριβή με φίλους και συνεργάτες, λοιπόν, τον οδηγεί εκτός κοινοβουλευτικής δυναμικής…
Υ.Γ. 7 Περί των Λεβεντοψεκαζμένων τα είπαμε τις προάλλες. Αλλά τώρα προέκυψε, λέει, θέμα με τους δεκατρείς συγγενείς του στα ψηφοδέλτια της Ένωσης Κεντρώων…
Ζήτησε να μην του αποδοθεί νεποτισμός και να μην ανησυχούμε, όμως, ο Πρόεδρος. Δεν θα υπάρχει πρόβλημα, λέει, γιατί σε έξι μήνες, αυτοί οι εκλεγμένοι πλέον βουλευτές θα αντικατασταθούν από τους επιλαχόντες επόμενους στις λίστες.
Δεν είναι από νεποτισμό, λέμε εμείς, που έβαλε αυτά τα πρόσωπα στις λίστες ο Πρόεδρος. Από ανέχεια είναι, από ένδεια σοβαρών ανθρώπων, δεν τα είχαμε πει;
Υ.Γ. 8 Ο αγώνας του επίορκου τώρα δικαιώνεται Ή ΣΥΡΙΖΑ, το άξιο Κόμμα της Διαφθοράς
Ολοκληρώθηκε πλέον και λειτουργικά η απίστευτη κατρουγκαλιά. Όλα τα επίορκα παιδιά στην πίστα! Το Κόμμα της Διαφθοράς επανέφερε στις θέσεις τους χτες όλους τους απολυθέντες επίορκους, ανεξαρτήτως βαρύτητας αδικήματος. Παραγράφηκαν εντέχνως δωροληψίες, απιστίες, υπεξαιρέσεις, πλαστογραφήσεις, μπάυ μπάυ ντάρλινγκ… Σύμφωνα με το άρθρο 16 του ν. 4332/15 του νόμου Κατρούγκαλου «Σε περίπτωση που δεν έχει συγκροτηθεί το αρμόδιο πειθαρχικό συμβούλιο ή υφίσταται αντικειμενική αδυναμία να συνεδριάσει για να αποφασίσει, κατά τα ανωτέρω, περί της θέσης σε δυνητική αργία, η σχετική προθεσμία για τη γνωμοδότηση του πειθαρχικού συμβουλίου παρατείνεται μέχρι την πρώτη συνεδρίασή του και πάντως όχι μετά τη 15η Σεπτεμβρίου 2015». Με την πάροδο της 15ης Σεπτεμβρίου και με το δεδομένο ότι ήταν έτσι κι αλλιώς αδύνατη η γνωμοδότηση των αρμοδίων πειθαρχικών συμβουλίων όλα τα παιδιά τα επίορκα θα γύριζαν στις θέσεις τους. Τα πνίγει το δίκιο αφού… Εις υγείαν του αδιάφθορου κ. Κατρούγκαλου του 12%…
Εις υγείαν και του Αλεξάκη της καρδιάς μας, που βεβαίως και ήξερε τι παιζόταν. Και που χτες το ξεκαθάρισε πάλι στον αλαλάζοντα αντιμνημονιακά μνημονιακό οχλοπολτό… «Δεν ζητάμε δεύτερη ευκαιρία, γιατί δεν μας αφήσανε να αξιοποιήσουμε την πρώτη». Πάντως προκάνατε, Αλεξάκη (σε αυτή την μισή ευκαιρία που σας την αρπάξανε από το στόμα), να επαναπροσλάβετε τους επίορκους. Έτσι αυτοδικαίως, θα μπορείτε να λέτε τώρα ότι «η ψήφος την Κυριακή θα κρίνει εάν θα υπάρξει παλινόρθωση της Διαφθοράς» και «Κάθε χαμένη ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ πάει στη διαπλοκή!»…
Αυτά ζει το κόμμα του εντιμότατου κ. Φλαμπουράρη! Ο «μέντορας» του Αλεξάκη της καρδιάς μας έχει κάτι ζόρια εσχάτως. Μήπως φταίει πως δεν ήξερε ότι η γυναίκα του Καίσαρος πάντα θα αντιμετωπίζει το ζήτημα που γονάτισε και τον κ. Βουλγαράκη; Λέμε, εάν τελικά ο κ. Φλαμπουράρης είναι νομοτύπως καθαρός, τότε του τίθεται το ερώτημα περί νομίμου και ηθικού, δηλαδή… Μπορεί και να μην είναι καθαρός, όμως! Γιατί, κάτι που διέφυγε σε πολλούς, είναι ότι μόλις ξέσπασε το θεματάκι του, τον ακούσαμε με τα αυτιά μας να λέει πως δεν είχε καμιά νομική υποχρέωση να μεταβιβάσει τις μετοχές του. Και λίγες ώρες αργότερα, όταν κάποιοι σφύριζαν ότι είχε τέτοια υποχρέωση, μας παρουσίασε ένα περίεργο σενάριο μεταβίβασης των μετοχών του σε κάποιον κυριούλη με περίεργους όρους. Γι’ αυτό ίσως στη συνέχεια θα άναψαν τα άτιμα τα ρεπορτάζ http://www.iefimerida.gr/news/226329/ayto-einai-metohologio-tis-etaireias-flampoyrari-ehei-5001, που μπορεί και να είναι ακριβή…
ΣΥΡΙΖΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ, ιδού το νέο σύντομο ανέκδοτο, λοιπόν… Για να το μάθουνε οι κοψοχέρηδες και οι λοιποί κοψοτέτοιοι. Και να είναι υπερήφανοι και ακσιοπρεπείς, που ματώνει ο ΣΥΡΙΖΑ για το ΔΙΚΙΟ του ελληνικού λαού… Για το ηθικό πλεονέκτημα της Πρώτη Φορά «Αριστεράς», ρε γαμώτο!
Και κατανοεί κανείς, λοιπόν, όλο τον πολυπληθή οχλοπολτό που απαρτίζεται από επίορκους Δ.Υ., χαβαλέδες, δενπληρωτές, πενηντάρηδες συνταξιούχους και άλλα χρήσιμα πλειονοτικά στοιχεία της κοινωνίας μας. Τους κατανοεί, αφού κάνει μπαμ γιατί θέλουν λυσσωδώς να ξαναβγεί ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της διαφθοράς.
Αλλά οι πικραμένοι οι νέοι, που δεν θα πάρουν σύνταξη, που δεν θα βρουν ή δεν θα ξαναβρούν δουλειά, επειδή τις δουλειές τους τις σκοτώνουν οι υπερφόροι μας, πόσο κορόιδα πχια;… Και μάλιστα όταν αυτοί οι υπερφόροι μας γίνονται ο τίμιος μισθός του επίορκου φακελάκια;
Πόσα κιλά κορόιδα είναι όλα αυτά τα δυστυχή παιδιά, ποιος θα τους το πει στο αυτί, ότι κάποιος απατεώνας τους κουνάει μαγευτικά «το δίκιο της Ελλάδας», ενώ βάζει πρόστυχα το χέρι του μέσα από τα πνευματικά τους εσώρουχα;… Και έτσι, ενώ τους βατεύει την ψυχή, τους κλέβει τις δουλειές τους και τις δίνει στους επίορκους και στα άλλα «προοδευτικά» κωθώνια και κάτω ο νεοφιλελευθερισμός και κάτω η λιτότητα της Μέρκελ;… Πόσα κιλά κορόιδα;
Έντυπη
Δημοσιεύθηκε από melittag 
Μελίττα Γκουρτσογιάννη 