ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ: έκθεση της ΝANAΣ ΣΤΕΠΑΝΙΑΝ

Η φίλη και πολύ καλή ζωγράφος Νανά Στεπανιάν,εκθέτει έργα μεικτής τεχνικής στο Booze Cooperativa, Κολοκοτρώνη 57 – Αθήνα   9-31 Δεκεμβρίου 2011    καθημερινά 2μμ-8μμ         είσοδος ελεύθερη

Εγκαίνια: Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου στις 8μμ

Ζωγραφική, χρώματα, κολάζ, τυπωμένες εικόνες αντικειμένων από προσωπικές συλλογές πάνω σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες συνθέτουν »ένα παραμύθι σε μία αλήθεια».

«Αισιόδοξη – απαισιόδοξη,  δυνατή – αδύνατη, τολμηρή – άτολμη , χαλαρή – σχολαστική, παιδί – γυναίκα,  παιχνίδι – πραγματικότητα, φτωχιά – πλούσια, χαρά – θλίψη

Δύσκολο να με χαρακτηρίσω αφού είμαι όλα αυτά μαζί, δύσκολο να χαρακτηρίσω τα έργα μου που βγαίνουν απ΄όλα αυτά τα κομμάτια μου, την αλήθεια, το ψέμα, την παιδικότητα που κουβαλάω στα πενήντα ένα μου χρόνια, την εικόνα των χρωμάτων, την εικόνα της υπερβολής, την εικόνα »του ότι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός».

Λέγομαι Νανά Στεπανιάν.»

Η ομιλία του ALAIN LIPIETZ στην Αθήνα για την κρίση χρέους της Ελλάδας

Καλεσμένος από το ΠΡΑΣΙΝΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ο Alain Lipietz , έδωσε ομιλία στην Αθήνα, σε εκδήλωση με θέμα «Ευημερία χωρίς ανάπτυξη» με ομιλητές εκτός από τον ίδιο και τον Τιμ Τζάκσον, συγγραφέα του ομώνυμου βιβλίου και τον Ρενώ Βιβιάν .

Ο Αλαίν Λιπιέτς,  οικονομολόγος και μηχανικός, συγγραφέας πολλών βιβλίων, ιδιαίτερα πάνω στην  κοινωνικο-οικονομική γεωγραφία, την οικονομία της γεωπροσόδου, της οικονομίας των χωρών του τρίτου κόσμου, καθώς και για το παρόν και το μέλλον της πολιτικής οικολογίας,   είναι ιδρυτικό στέλχος των Γάλλων Πρασίνων και του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος, πολλές φορές βουλευτής και ευρωβουλευτής.

Παρακάτω η απομαγνητοφωνημένη ομιλία

(πηγή http://www.livestream.com/ecogreenstv/video?clipId=pla_e1a2de14-e655-4f68-bc5e-c753d4aa9172&utm_source=lslibrary&utm_medium=ui-thumb )

H μεγάλη δυσκολία που αντιμετωπίζει η Ελλάδα θα έλεγα ότι αφορά και όλη την Ευρώπη και ίσως και ένα μέρος της Αμερικής- και κάποια στιγμή ίσως θα πρέπει ν’ αναρωτηθούμε και για την Κίνα. Το προβλημα λοιπόν είναι ότι εισερχόμαστε σε μια τεράστια κρίση και όλοι οι παρεμβαινοντες είπαν ότι η κρίση δεν ήταν μόνο χρηματοοικονομική. Είναι όμως γεγονός ότι η σημερινή χρηματοοικονομική κρίση μπλοκάρει την προοπτική για το πως θα λύσουμε το πρόβλημα. Συμφωνούμε όλοι ότι είναι ένα μεγάλο πρόβλημα πολιτισμού, ότι αύριο θα πρέπει να χτίσουμε έναν καινούργιο κόσμο, πολύ πιο οικολογικό, πολύ πιο αλληλέγγειο. Αλλά στις εκλογές που θα έχετε εσείς τον Φεβρουάριο-Μάρτιο, εμείς τον Απρίλιο και οι Γερμανοί έναν χρόνο αργότερα, το ερώτημα που θα τεθεί θα είναι, τι κάνουμε για να ξεφύγουμε από το χρέος. Και αυτό το ερώτημα δεν είναι κάτι δευτερεύον, γιατί είναι προφανές ότι θα πρέπει να λύσουμε αυτή την κρίση, την κρίση χρέους. Αφ’ ετέρου, διότι το χρέος ως παρελθούσες δαπάνες που δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε σήμερα, δείχνει την αποτυχία, τη μη βιωσιμότητα του προηγούμενου οικονομικού μοντέλου. Ταυτοχρόνως δε, θέτει το ερώτημα:αφού δεν έχουμε λεφτά, πώς θα χρηματοδοτήσουμε το όποιο νέο μοντέλο; Γιατί για οποιαδήποτε οικονομία, για οποιονδήποτε πολιτισμό, για οποιαδήποτε κοινωνία αλληλεγγύης που βασίζεται στους κοινωνικούς δεσμούς, που βασίζεται στην εργασία, που εξοικονομεί ενέργεια, φυσικούς πόρους κλπ, όπως μας λέει και ο φίλος μας ο Τζάκσον, σημαίνει μια τεράστια αναδιάρθρωση ολόκληρης της παραγωγικής μας διάταξης, ολόκληρου του πολεοδομικού σχεδιασμού, ολόκληρου του φυσικού, εδαφικού σχεδιασμού, για όλα αυτά χρειαζεται δουλειά, άρα λεφτά. Πώς θα γίνει αυτή η αναδιάρθρωση;

Ο ζόφος στα Εξάρχεια: ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ «FOOD COMPANY»

Πριν τρεις μέρες, στις 24 του μήνα, στις 9 το βράδι το εστιατόριο  «Food Company»  δέχτηκε εγκληματική επίθεση από ομάδα τραμπούκων  κουκουλοφόρων, που οπλισμένοι με λοστούς, τα έκαναν γυαλιά-καρφιά, αδιαφορώντας για τη σωματική ακεραιότητα θαμώνων και προσωπικού. Η «αιτία» : η πρόθεση της διεύθυνσης να απολύσει ένα άτομο.

Το «Food Company» είναι ένα από τα πιο συμπαθητικά εναλλακτικά στέκια των Εξαρχείων, με πολύ φιλική ατμόσφαιρα, ευγένεια, φαγητά αξιοπρεπούς ποιότητας με πολλή φαντασία, ωραία μουσική, και το κυριώτερο, πρωτοπόρο στις πραγματικά χαμηλές τιμές, (πολύ πριν οξυνθεί η οικονομική κρίση). Αυτό λοιπόν το άντρο της στυγνής καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αν τυχόν κλείσει μετά από αυτό το χτύπημα, εκείνοι  που επιτέθηκαν θα έχουν καταφέρει να χάσουν τη  δουλειά τους όχι ένα αλλά καμμιά δεκαριά άτομα. Ειρωνεία. Χώρια η παραπέρα δυσφήμιση των Εξαρχείων που θα κάνει ζημιά σε όλα τα μαγαζιά και θα υποβαθμίσει ακόμη πιο πολύ την ποιότητα ζωής στην πολύπαθη αυτή γειτονιά μας.

Για όλους εμάς, που το είχαμε στέκι, το Food Company μας λείπει. Ελπίζουμε η ζημιά να είναι προσωρινή. Πρέπει όμως πια όλοι οι γείτονες, οι πελάτες να αντιδράσουμε στην υποβάθμιση, στην ανομία, στο έγκλημα, στη βρωμιά, στον επιταχυνόμενο θάνατο του κέντρου της Αθήνας και των ιστορικών του γειτονιών. Και να μην αφήσουμε το «Food Company» να κλείσει.

Ανοίγουμε σήμερα διάλογο για να ψάξουμε μαζί τρόπους για να αντιδράσουμε.

Πώς θα μπορούσε να λυθεί το θέμα που προέκυψε με την υπογραφή Σαμαρά

Έλεγα να γράψω κάτι για τον Αντώνη Σαμαρά, που παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι του ζητάνε να υπογράψει ως δέσμευση. Αλλά ο δικός μου Αντώνης, ο φίλος μου, πρόλαβε και έγραψε τα καλύτερα. Επιβεβαιώνω προσωπικα ότι το γεγονός που περιγράφει είναι απολυτως αληθινό.

Μια πολύ έξυπνη λύση

Του Αντώνη Τριφύλλη

ΤΑ ΝΕΑ Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Πριν από 15 χρόνια, ο συχωρεμένος βασιλεύς του Βελγίου Μποντουέν έπρεπε να υπογράψει ένα νομοσχέδιο της βελγικής Βουλής με το οποίο θα αποφασιζόταν η νομιμοποίηση των αμβλώσεων. Η υπογραφή καθυστερούσε. Καθυστερούσε αρκετά. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που φαντάζεστε. Πλήθος Βελγίδων αναγκαζόταν να αναμένει με ανυπομονησία. Ωσπου ένα βράδυ το μυστήριο της καθυστέρησης της υπογραφής λύθηκε.

Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, από την τηλεόραση και με ένα έντονα φορτισμένο συναισθηματικά μήνυμα, ο Μποντουέν δήλωσε με σαφήνεια ότι δεν μπορεί να υπογράψει το σχέδιο νόμου. Και δεν μπορεί για έναν λόγο που έχει να κάνει με τη συνείδησή του. Επειδή δηλαδή είναι πιστός καθολικός και, όπως είναι γνωστό, η Εκκλησία απαγορεύει τις αμβλώσεις.

Οι Βέλγοι οι οποίοι επίσης, ως γνωστόν, είναι φιλήσυχος λαός και επιπλέον επειδή δεν κινδύνευαν να μείνουν και απλήρωτοι, δεν βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας εδώ και τώρα υπογραφή. Ούτε ήθελαν να προσβάλουν τον βασιλέα. Ετσι, βρήκαν άλλη λύση. Σε συνεννόηση με τον άνακτα, μια ωραία, συνηθισμένη, βροχερή και μουντή ημέρα των Βρυξελλών, μας ενημέρωσαν ότι ο σεπτός άρχων, για χάρη της πίστης της Αγίας αλλά και της Δημοκρατίας, παραιτείται.

Για μία ημέρα.

Αναλαμβάνει στη θέση του αντιβασιλεύς.

Για μία ημέρα.

Υπογράφει ο αντιβασιλεύς – και την επομένη ο Μποντουέν επανέρχεται στον θρόνο.

Ετσι κι έγινε.

Να λοιπόν πώς μπορεί να λυθεί το πρόβλημα διατήρησης του κύρους του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνη Σαμαρά – έτσι όπως τα έκανε τα πράγματα με το πρόβλημα αρχών του – και, κυρίως, πώς ταυτόχρονα θα λυθεί το πρόβλημα μισθοδοσίας και συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων:

Αν ο έλληνας Πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, δεν καταφέρει να πείσει τους ομολόγους του και το Ecofin, ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας συγκαλεί έκτακτο συνέδριο. Με δάκρυα στα μάτια λέει ότι για το καλό της πατρίδας και της αξιοπρέπειάς της – γιατί τη δική μου αξιοπρέπεια ουδόλως θίγει η όποια υπογραφή αφού ξέρω καλά ότι δεν θα την τηρήσουμε – παραιτείται για μία ημέρα. Εκλέγεται αρχηγός, ας πούμε, ο Π. Καμμένος ή ο Σ. Χατζηγάκης. Ωστε, με την ευκαιρία, να διατρανωθεί και η ενότητα του κόμματος.

Φόρος τιμης στη γενιά του Πολυτεχνείου 2

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΩΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΩΤΕΡΟΙ.

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΔΑ ΝΑ ΔΥΣΦΗΜΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΛΜΗΣΑΝ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ, ΝΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΟΝΤΑΙ ΟΣΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΑΝ ΛΙΓΟ Η ΠΟΛΥ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΜΑΣ. ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΟΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΣΤΡΑΒΑ ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΟΥΝ ΣΤΟ ΜΑΗ ΤΟΥ ’68.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕ ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΣΑΝ ΠΟΤΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΣΥΛΛΗΒΔΗΝ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΠΟΥ ΠΗΡΑΝ ΜΕΡΟΣ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΟΤΙ «ΕΞΑΡΓΥΡΩΣΑΝ» ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥΣ. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΑΝΟΡΓΑΣΜΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΙΖΕΡΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΘΟΥΝ ΤΙ ΕΊΝΑΙ Η ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ   –Μ.Γ.

παρακατω το εξαιρετικό σημερινό άρθρο του Ολύμπιου Δαφέρμου, που υπήρξε ενεργό μέλος του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος

Αποδιοπομπαίος τράγος

Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν είχε σχέση με την πολιτική αλητεία

του Ολύμπιου Δαφέρμου

ΤΑ ΝΕΑ  Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Η γενιά του Πολυτεχνείου έπαψε να υπάρχει, ως πολιτική συλλογικότητα δρώντων ατόμων, στις 18 Νοεμβρίου 1973. Από τον Ιανουάριο του 1972 έως το Νοέμβριο του 1973 μία μεγάλη και δυναμική μειονότητα των φοιτητών εκείνης της εποχής συγκρότησε το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, κορύφωση του οποίου ήταν το Πολυτεχνείο. Το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα αναδείχθηκε, όπως είναι γνωστό, ως ο κυριότερος αντίπαλος της δικτατορίας. Η γενιά λοιπόν θα κριθεί, πρωτίστως, από τις παρακαταθήκες που άφησε και από το αν οι παρακαταθήκες αυτές καθόρισαν ή όχι το μεταπολιτευτικό πολιτικό πεδίο και δευτερευόντως από τη μετέπειτα πορεία όσων πρωτοστάτησαν στο κίνημα. Ας τις δούμε:

1.Το φοιτητικό κίνημα αυτοοργανώθηκε δημοκρατικά κάτω από συνθήκες βίας και τρομοκρατίας. Εξέλεγε ανακλητούς αντιπροσώπους, τόσο στους πυρήνες των σχολών όσο και στις ανοικτές συνελεύσεις. Οι αντιπρόσωποι συγκροτούσαν συντονιστικά και όχι καθοδηγητικά όργανα. Δεν εξέλεγε, επομένως, αρχηγούς. Οπως και δεν είχε οπαδούς. Είχε μόνο συμμετέχοντες. Βαθιά, λοιπόν, και ουσιαστική δημοκρατική οργάνωση και λειτουργία.

Comm’ n baby light my fire – ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ κατά Jan Fabre

Τι ωφελεί η δημιουργική φωτιά του πολιτισμού και του έρωτα, όταν νομίζουμε ότι μπορούμε να μη ρισκάρουμε τίποτα, όταν βάζουμε την ασφάλεια πάνω απ’ όλα;

Πανδώρα: «I am here to teach/This herd of men and women/That even in their darkest hour/They can choose/To become a victim/Or a hero.»  

Παράσταση μεικτών μέσων: ποιητικό  κείμενο, χορός, εικαστικά, μουσική και ήχοι. Πρωταγωνιστές άνθρωποι, θεοί, η φωτιά, η άμμος, ο αφρός της πυρόσβεσης, ο ήλιος, η σελήνη.

Αποσπάσματα από την παράσταση

για περισσότερα   http://www.troubleyn.be/page.php?pageID=122&parentID=4&lingo=eng

17 Νοεμβρίου 211: τη σημερινή επέτειο την αφιερώνω στην Aliaa Magda Elmahdy…

…την 20χρονη φοιτήτρια και blogger από την Αίγυπτο που τόλμησε να εμφανιστεί γυμνή στο blog της για να καταγγείλει τον πουριτανισμό, τον σεξισμό,τον ρατσισμό και την υποκρισία της Αιγυπτιακής κοινωνίας, που όπως λέει «έχει εξορίσει το γυμνό,ακόμα και από τη Σχολή Καλών Τεχνών.» Εκτός των άλλων δηλώνει και άθεη. Φυσικά έγινε σάλος  την καταδικάζουν στην Αίγυπτο και οι ισλαμιστές και οι φιλελεύθεροι (γιατί υποτίθεται βλάπτει τον αγώνα για κοσμικό κράτος, εν όψει τον εκλογών στο τέλος του μήνα) , έχει όμως 10 000 likes στο facebook . Υπάρχουν φόβοι για τη ζωή της.

Συνήθως πρέπει να είσαι πολύ νέος, όπως τα παιδιά του Πολυτεχνείου το ’73, για να τολμάς τέτοιες υπερβάσεις, να μην λογαριάζεις παρά το όνειρο της ελευθερίας.

Και για τις γυναίκες το όχημα της ελευθερίας είναι πριν απ’ όλα το ίδιο τους το σώμα.

 

 

 

 

 

 

 

από  το blog   http://arebelsdiary.blogspot.com/?zx=5896bc0d6437aad1

(αν κάποιοι νομίζουν ότι θα δούν πορνό, θα απογοητευτούν)

Στη λήθη του Πολυτεχνείου

17 Νοεμβρίου 2011

Από το blog  ΤΡΙΤΟΝ

Ακόμη μια επέτειος για το πολυτεχνείο. Στη μνήμη του πολυτεχνείου υποφέραμε όλα αυτά τα χρόνια. Υποφέραμε από τα κόμματα που πολύ γρήγορα θέλησαν και τα κατάφεραν να οικειοποιηθούν αυτή την εξέγερση, στο όνομα της δημοκρατίας, αποδίδοντας “τιμές” στους ήρωες, νεκρούς ή ζωντανούς. Υποφέραμε από το φοβερό παζάρι “ιδεών”, σουβλακίων και επαναστατικών γκάτζετς. Υποφέραμε βλέποντας την πόλη να καίγεται, να καταστρέφεται, να παραδίδεται άοπλη στην οργή, πραγματική ή επιβεβλημένη ιδεολογικά, κάποιων νεαρών που έχουν υιοθετήσει το πολυτεχνείο ως τελετουργικό βίαιης, «επαναστατικής” ενηλικίωσης…

Η συνεχής επίκληση της μνήμης, όλα αυτά τα χρόνια, μήπως στην πραγματικότητα έκρυβε ένα πάθος λήθης; Τι δεν μπορεί να ξεχάσει η κοινωνία μας και έτσι επικαλείται συνεχώς τη μνήμη ως άλλοθι; ’Οτι απουσίαζε, ότι απείχε;΄Οτι δεν είχε καταλάβει;
Το ερώτημα ωστόσο είναι αν προσπάθησε ποτέ να καταλάβει. Και αν το πολυτεχνείο τη βοήθησε προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν το νομίζω. Όλο αυτό το λατρευτικό τελετουργικό απέναντι σε ένα αντικείμενο εξιδανικευμένο, φετιχοποιημένο στο έπακρο και άρα νεκρό, τι εξυπηρέτησε όλα αυτά τα χρόνια, ει μη μόνο τη λήθη;  ’Ηταν τελικά μια τραυματική εμπειρία το πολυτεχνείο, που η κοινωνία μας προσπαθεί διακαώς να ξεχάσει, εξιδανικεύοντάς τη;

Τώρα που η μεταπολίτευση τελειώνει και που η λεγόμενη “γενιά του πολυτεχνείου” βάλλεται από πολλούς, ως υπεύθυνη για πολλά από τα δεινά μας, θέλω, με τη σειρά μου και εγώ, να τιμήσω τα παιδιά που συμμετείχαν στην εξέγερση του πολυτεχνείου του 73, αυτά τα ανώνυμα παιδιά, που κάποιες φορές πανικοβλήθηκαν, που δεν ήταν ήρωες, που ήταν απλώς παρόντες, όσο μπορούσαν. Που δεν θέλησαν να ανταλλάξουν με κάτι άλλο εκείνη την εμπειρία, αλλά που σημαδεύτηκαν από αυτήν. Την εμπειρία μιας ενηλικίωσης,  που δεν είχε να κάνει ούτε με μυθικούς ήρωες ούτε με αναπαραστάσεις εξεγέρσης.΄Ισως την εμπειρία ότι για λίγες ώρες, για λίγες μέρες είχαν την “υγιή” ψευδαίσθηση ότι κρατάνε την τύχη τους στα χέρια τους. Και ότι μπορούν, ενδεχομένως, κάπως να την επηρεάσουν, να την αλλάξουν.

«ΞΕΧΑΣΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ» – συνέντευξη του Γιόσκα Φίσερ για την κρίση χρέους, την Ελλάδα, τη Γερμανία, την Ευρώπη

αποσπάσματα (από ZOOM NEWS και VIMA.gr)

(…) – Θα πρέπει και τα 17 σημερινά κράτη μέλη του ευρώ να παραμείνουν στην ευρωζώνη;

«Αν θα είναι όλα, αυτό δεν το ξέρω. Αλλά θα ήταν σοφό να κρατήσουμε τους Ελληνες στην ευρωζώνη. Γιατί ως πολιτικός για θέματα εξωτερικής πολιτικής επισημαίνω ότι: η Ελλάδα θα συνεχίσει να έχει σημασία για τα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο».

– Δίνετε πολιτικά επιχειρήματα. Ωστόσο σε πολιτικά επιχειρήματα βασίστηκε τότε και εκείνη η απόφαση, που τώρα όλοι την χαρακτηρίζουν ως λανθασμένη, δηλαδή την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και το ευρώ.

«Η νομισματική ένωση αποτελούσε ανέκαθεν πολιτικό εγχείρημα. Αφορά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση! Και τους Ιταλούς και τους Ισπανούς, θα έπρεπε και αυτούς να τους είχαμε αφήσει απέξω; Κι εκεί υπήρχαν κίνδυνοι».

– Αλλά και άλλη οικονομική δύναμη. Σε κάθε περίπτωση διερωτόμαστε, αν μια μελλοντική οικονομική κυβέρνηση, σύμφωνα με το μοντέλο σας, θα είχε την πολιτική ισχύ να επιτύχει κάτι καλύτερο, τη στιγμή που ήδη και μόνον η Ελλάδα είναι ήδη ‘too big to fail’.

«Μα, βέβαια. Αν είχαμε ευρωομόλογα, η επαπειλούμενη χρεοκοπία μιας χώρας δεν θα αποτελούσε πλέον συστημικό κίνδυνο. Πάρτε για παράδειγμα τις ΗΠΑ: Αν χρεοκοπήσει η πολιτεία της Λουϊζιάνα, το γεγονός δεν θα είναι δραματικό για το δολλάριο, αλλά μόνο για τη Λουϊζιάνα».

– Ηταν σωστό να ασκηθεί πίεση προς την Ελλάδα, προκειμένου να ματαιωθεί το σχεδιαζόμενο δημοψήφισμα; Δημιουργειται η εντύπωση ότι ο λαός θεωρείται απλώς ενοχλητικός.

«Με όλο το θάρρος, ίσως και εγώ να είχα χειριστεί τα πράγματα όπως η Μέρκελ και ο Σαρκοζύ στις Κάννες. Οχι μόνο, επειδή θα αισθανόμουν ότι μου είχαν κάνει άσχημη ζαβολιά. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί κανείς να παίζει παιχνιδάκια. Πρέπει να επιδιώκουμε πλήρη σαφήνεια».

– Θα βρίσκεται η Ελλάδα μετά από τρία χρόνια ακόμα στην Ευρωζώνη;

«Πριν από την μεγαλοφυή ιδέα του Παπανδρέου θα έλεγα ναι. Σήμερα δεν γνωρίζω τι άλλα παράλογα θα συμβούν. Κατά τα λοιπά, προ πολλού το θέμα δεν είναι πλέον η Ελλάδα. Αν οι Ελληνες έβγαιναν από το ευρώ, θα σύντομα θα μπαίναμε στη μάχη για τη διάσωση της Ιταλίας και της Γαλλίας».

– Πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος που διατρέχει η Ιταλία;

«Σας λέω ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι πολύ ισχυροί οικονομικά που έχουν βάλει στοίχημα. Σχετικοί παράγοντες των αγορών, κυρίως κάτοχοι hedge funds, έχουν ποντάρει κυρίως στην κατάρρευση του ευρώ. Η Ελλάδα δεν ήταν γι αυτούς παρά μόνον η πρόγευση. Θα πρέπει να τους διαψεύσουμε και να σταθούμε μεταξύ μας με αλληλεγγύη».

– Προβάλλεται επίσης το επιχείρημα ότι μία έξοδος από την ευρωζώνη θα ήταν πολύ καλύτερη για την Ελλάδα. Αλλά και για την ΕΕ.

«Αν οι Ελληνες φύγουν τώρα, θα είναι κάτι χειρότερο από χρεοκοπημένοι».

– Χρεοκοπημένοι κατά κάποιον τρόπο είναι έτσι κι αλλιώς. Το ερώτημα είναι αυτό που επιχειρείται αυτή τη στιγμή ποιον πραγματικά βοηθά: τους Ελληνες ή τις τράπεζες;

«Συμμερίζομαι τις αμφιβολίες για τα πακέτα λιτότητας. Επισκέφτηκα την Ελλάδα , προκειμένου να σχηματίσω ο ίδιος εικόνα. Είναι τρομερό. Κυριαρχεί μια κατάσταση πλήρους απελπισίας, όπως μετά από έναν χαμένο πόλεμο. Δεν καταλαβαίνω γιατί η Ανγκελα Μέρκελ δεν επισκέφτηκε την Αθήνα όσο τα πράγματα βρίσκονταν σε προϊμώτερο στάδιο. Μπορεί κανείς να κάνει και τα δύο: και να επισημάνει τις αναγκαίες επώδυνες μεταρρυθμίσεις, αλλά και να δώσει ελπίδα. Οι Ελληνες δεν θα μπορέσουν να βγουν από την κρίση μόνο με λιτότητα. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί η Ευρώπη δεν κάνει αυτό που πραγματικά μπορεί, δηλαδή να συνδυάσει τα μέτρα εξυγίανσης με ένα πακέτο ανασυγκρότησης.(…)

– Ταξιδεύετε πολύ σε όλο τον κόσμο. Υπάρχει φόβος για τους Γερμανούς, φόβος για γερμανική ηγεμονία;

«Ολοι παρακολουθούν πολύ προσεκτικά το πώς ο ‘bully’ της τάξης – έτσι μας βλέπουν οι άλλοι και κυρίως οι μικρότερoι – συμπεριφέρεται στους Ελληνες, οι οποίοι ήδη έχουν καταρρεύσει. Μην πιστεύετε ότι οι πηχυαίοι τίτλοι του ταμπλόιντ «Bild Ζeitung» περί τεμπέληδων Ελλήνων δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη. Κι αυτό είναι φοβερό».

Ολόκληρη η συνέντευξη αγγλικα (Mετάφραση από τα γερμανικά Μ.Γ.)

Joschka Fischer: «Forget this EU»

Europe should be rebuilt, declares ex-Foreign Minister Joschka Fischer in an interview with DIE ZEIT. The leaders of the european member-states should take  decisions – with control by a real Parliament.

DIE ZEIT: Mr. Fischer, were you again twenty years old, would you be demonstrating along with the “Occupy movement” against the power of the banks?

Joschka Fischer: Once upon a time, to occupy would seem to me probably too moderate.

DIE ZEIT: But you understand the concerns of the protesters?

Fischer: Of course.

DIE ZEIT: Is then this a revolutionary moment?

Fischer: The Occupy movement is not revolutionary. «Revolutionary» were the bank executives who have led the global financial system into a global crisis. Unfortunately, we are in a situation in which even the State as a classical counterpart to the markets is not doing well. On the contrary.

DIE ZEIT: Are we currently experiencing a banking crisis or a state debt crisis?

Fischer: It began as a banking crisis, later it became state debt crisis, however, it is going deeper. The financial crisis affects all countries. But in Europe it has escalated, because we only have weak governance. A political union is missing. Now there are two possibilities: Either Europe falls apart. Or we take the step towards the political union. Not at some future date but within the next two to three years.

Ρώμη: bye-bye Silvio -το αποχαιρετιστήριο πάρτυ για τον Μπερλουσκόνι μπροστά στο Παλάτσο Κιρινάλε

«Σήμερα είναι 25 Απριλίου» (η ημέρα που έπεσε ο φασισμός το 1945)- «Silvio, Silvio va…»

και Αλληλούϊα!