Και το Όσκαρ οπτικών εφφέ πάει στο…ΙΡΑΝ !

 

 

 

 

 

επάνω: η Μισέλ Ομπάμα όπως την είδαμε όλοι

κάτω: Όπως την είδαν οι κάτοικοι του Ιράν

ΤΑ ΟΣΚΑΡ: Argo (fuck yourself!)

Επιθυμίες και προβλέψεις μου που βγήκαν αληθινές:

«Αργώ» και «Η ζωή του Πι» βγήκαν, αλλά ανάποδα: θα έδινα στο δεύτερο φίλμ Όσκαρ καλύτερης ταινίας και στο πρώτο Όσκαρ σκηνοθεσίας. Για το σενάριο το πήρε το «Αργώ» όπως και ήθελα και είχα προβλέψει. Το «Αργώ»-(που βέβαια αγνοήθηκε από το ελληνικό cinephile κοινό, γιατί δε θα βγάλουμε τώρα ήρωες και τους πράκτορες της CIA! προτιμώτεροι οι Ιρανοί του Αγιατολλάχ, αυτοί είναι αντιιμπεριαλιστές, ενώ οι Αμερικάνοι καλά να τα παθαίνουν!) είναι μια ωραία σφιχτοδεμένη περιπέτεια-πολιτικό θρίλλερ, με αγωνία και ξεκαρδιστική σάτιρα για την κατασκοπεία και το Χόλλυγουντ ( Argo-fuck yourself!), την καταευχαριστήθηκα, αλλά δεν είναι μια μεγάλη ταινία. Η «Ζωή τουΠι» έχει άλλα πράγματα να πεί για τη ζωή, την ανθρώπινη ταυτότητα, τη σχέση με τη φύση,την τραγωδία και κωμωδία της ύπαρξης. Ποίηση, φιλοσοφία και υπέροχες εικόνες. Ο «Λίνκολν», πολύ ιδιαίτερη ταινία, ώριμη ματιά πάνω στη Δημοκρατία με τα ιδανικά και τις ατέλειές της, ένα μάθημα κοινοβουλευτισμού.

        Για το Όσκαρ καλύτερου ανδρικού ρόλου (Daniel Day Lewis-«Λίνκολν»)και για καλύτερη ξένη ταινία («Amour»)δεν χρειαζόταν να είσαι προφήτης. Όσο για την Χαθαγουέϊ («Οι ‘Αθλιοι»), άξιζε να ανταμοιφθεί η τεράστεια προσπάθεια.

Για τον β’ αντρικό ρόλο έπεσα έξω και θεωρώ αδικημένο το Τόμμυ Λη Τζόουνς (Λίνκολν).

Αλλά για μένα η τεράστια αδικία είναι που δεν βραβεύτηκε το αριστούργημα του Μπάρτον » Frankenweeny» στην κατηγορία animated μεγάλου μήκους. Όπως πάντα η Ακαδημία δεν αγαπά τα σκοτεινά αντικείμενα του πόθου, παρ’ όλο που αυτό το φιλμ είναι από τα πιο αισιόδοξα και λιγώτερο μελαγχολικά του αγαπημένου μου παραμυθά.

Και το Όσκαρ καλύτερης παρουσίας goes to…Michelle Obama!

ΙΤΑΛΙΑ: Mistero Buffo 2

το σήμερα

 

 

το χτες

 

 

 

το αύριο;

παρακολουθείστε από τη Repubblica τα εκλογικά αποτελέσματα σε πραγματικό χρόνο:

http://www.repubblica.it/static/speciale/2013/elezioni/camera/

http://www.repubblica.it/static/speciale/2013/elezioni/senato/

 

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ; – η άποψη του CISD

Παρατηρητήριο Πολιτών για την Αειφόρο Ανάπτυξη

Ανοικτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό:

Εξορυκτική δραστηριότητα στην Χαλκιδική

Αθήνα, 24/2/13

Η κοινωνική ένταση, η σκληρή αντιπαράθεση και η κλιμάκωση της βίας που εξελίσσεται στη Χαλκιδική κατά του επενδυτικού σχεδίου εξόρυξης χρυσού κορυφώθηκε, δυστυχώς, με ακραίες εγκληματικές ενέργειες, ανάρμοστες για κάθε δημοκρατικά ευνομούμενη Πολιτεία, δημιουργώντας κλίμα τοπικού «εμφυλίου πολέμου» και διασύροντας την χώρα σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη συγκυρία.

Η Κυβέρνηση, οι πολιτικοί σχηματισμοί και τα ΜΜΕ, αντί να συμβάλλουν στην εκτόνωση της κρίσης ενθαρρύνουν την πόλωση, εντείνουν την πολιτική αντιπαράθεση και ακυρώνουν την οποιαδήποτε προσπάθεια επικοινωνίας και συνεννόησης σε πνεύμα αλληλεγγύης, χωρίς μάλιστα να ασχοληθούν με τα πραγματικά αίτια και γεγονότα που εξέθρεψαν τα φαινόμενα αυτά και πολύ περισσότερο για τους πραγματικούς ενόχους και υπεύθυνους της κλιμάκωσης.

Οι Κυβερνήσεις, τα κόμματα, η Διοίκηση και οι επιχειρηματίες έχουν σοβαρές ευθύνες όχι μόνο για τις επιπτώσεις από τις εξορυκτικές δραστηριότητες, που πραγματοποιήθηκαν στο παρελθόν, αφήνοντας ανοικτές πληγές στο περιβάλλον της περιοχής που ακόμα αιμορραγούν, αλλά κυρίως για την αντίθεσή τους να εμπλέξουν, εγκαίρως τους πολίτες στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων για το μέλλον της περιοχής τους.

Μια ανοικτή δημόσια διαβούλευση, από μηδενική βάση, που επιχείρησε, από το 2010, η Ειδική Γραμματεία Επιθεώρησης Περιβάλλοντος & Ενέργειας του ΥΠΕΚΑ, με τη στήριξη της τότε Υπουργού, ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή εξαιτίας τοπικών πολιτικών σκοπιμοτήτων και συγκυριών (συσχετισμοί που προέκυψαν από τις Καλλικρατικές εκλογές), ανοίγοντας δρόμο για συσπειρώσεις και φανατισμό που εδραιώθηκαν σε μονοδιάστατα συνθήματα και επιλεκτική πληροφόρηση.

Ελλάδα – Ιταλία: mistero buffo*

cave canem- προσοχή στο σκύλο!

Ιταλικές εκλογές: Η Ιταλία βρήκε τον δικό της Λαζόπουλο!

Ο Μπέπε Γκρίλλο υποψήφιος , στον προεκλογικό του λόγο (ουρλιάζοντας) : «Η φτώχια αναγκάζει τους ανθρώπους να γίνουν παράνομοι! Δείτε τί γίνεται στην Ελλάδα: Έλληνες ληστεύουν τράπεζες και δίνουν τα λεφτά σε άλλους Έλληνες! Έλληνες μπουκάρουν και κλέβουν σουπερμάρκετ και δίνουν τα τρόφιμα σε άλλους Έλληνες!» (!!!)

Φήμες ότι θα του κάνουν μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση οι «Πυρήνες της φωτιάς» δεν έχουν επιβεβαιωθεί.

Δυστυχώς όμως η Ιταλία βρήκε και το δικό της Θεοδωράκη: Ένας παλιός μου αγαπημένος, ο Ντάριο Φο, εμφανίστηκε να υποστηρίζει τον Γκρίλλο!

Εκεί καταντήσαμε- una faccia -una razza!

* σειρά μονόπρακτων του Dario Fo

Ομιλία Νίκου Αναστασιάδη μετά την ανακήρυξή του στην Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας 24/2/13

Αλληλεγγύη στον Συριακό λαό

Αντιγράφω από τη σελίδα του facebook «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΑΚΟ ΛΑΟ»

22/2/2013 – Αυτές είναι «οι ένοπλες συμμορίες» που καταπολεμά το καθεστώς του Άσαντ!! (Η φωτογραφία είναι από τη σημερινή αντιδικτατορική διαδήλωση στη συνοικία Μπουστάν Αλκάσρ του Χαλεπιού)

Μεταξύ λαϊκισμού και άρνησης

Η ελληνική προοπτική και οι προϋποθέσεις για ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος

του Παναγιώτη Ιωακειμίδη           ΤΑ ΝΕΑ  22/2/13

Τι είναι η Κεντροαριστερά που τόσο επίμονα  αναζητείται στην Ελλάδα; Υπάρχουν βέβαια τόσες απαντήσεις στο ερώτημα όσες και ο αριθμός των ερωτώντων. Ο καθένας έχει τη δική του εκδοχή, γι’ αυτό ίσως είναι δύσκολο να υπάρξει σύγκλιση θέσεων. Επισκοπώντας ωστόσο την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η Κεντροαριστερά ταυτίζεται λίγο – πολύ με τη Σοσιαλδημοκρατία στις διάφορες εκδοχές της. Οι διαφοροποιήσεις σχετίζονται κυρίως με τα μέσα πολιτικής που χρησιμοποιούν προκειμένου να εκπληρώσουν τους βασικούς στόχους. Και ο βασικός στόχος της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας είναι κατά βάθος ένας: η διασφάλιση της κοινωνικής δικαιοσύνης σε ένα πλαίσιο ελευθερίας και δημοκρατίας.

«Ελευθερία με δικαιοσύνη» είναι η φράση που συμπυκνώνει το πολιτικό περιεχόμενο της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς. Αναδιανεμητικές πολιτικές, σε κοινωνική προστασία, στην  καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, στην προστασία των εργαζομένων… Ο,τι, δηλαδή, συγκροτεί το περιεχόμενο του κοινωνικού κράτους.

Με όλα αυτά τα μέσα πολιτικής, η Κεντροαριστερά επιδιώκει να οικοδομήσει μια δημοκρατική κοινωνία ικανή να αποδεχθεί μια δέσμη αξιών που προσδιορίζουν τον χαρακτήρα της. Βασικότερες από τις αξίες αυτές είναι οι εξής:

1. Δικαιοσύνη: αφετηρία για την επίτευξη της κοινωνικής δικαιοσύνης αποτελούν το προοδευτικό φορολογικό σύστημα και η διασφάλιση ότι όλες οι κοινωνικές ομάδες συνεισφέρουν στα φορολογικά έσοδα. Μια κοινωνία που συστηματικά ρέπει προς τη φοροδιαφυγή δύσκολα μπορεί να προωθήσει σοσιαλδημοκρατικές λύσεις.

Ποιός είναι ο Νίκος Αναστασιάδης και γιατί μας αφορούν οι εκλογές στην Κύπρο

Όσο και αν το «Κυπριακό», κάποτε αιτία για διαδηλώσεις στην Ελλάδα, σήμερα έχει ξεπέσει στην γενική αδιαφορία, οι πολιτικές εξελίξεις στην Κύπρο μας αφορούν ακόμα, όχι μόνο για  οικονομικούς λόγους αλλά πιο πολύ για λόγους αυτογνωσίας. Δεν ξεχνώ τον εθνικιστικό παροξυσμό στην Ελλάδα εναντίον του σχεδίου Ανάν, τότε που μια ρεαλιστική και δίκαια λύση καταστράφηκε από τα δάκρυα του Τάσσου Παπαδόπουλου, την υπαναχώρηση του Χριστόφια και το ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων, που προφανώς δεν ήθελαν να συγκυβερνήσουν με τους συμπατριώτες τους φτωχούς Τουρκοκυπρίους. (όπως άλλωστε είχε πει ο πολέμιος του ΝΑΙ  Χρυσόστομος τότε επίσκοπος Πάφου και τώρα αρχιεπίσκοπος: πόσο θα τους ταΐζουμε ακόμα τους αχαΐρευτους;  […] Θέλουν λύση οι Τουρκοκύπριοι για να απομυζούν την οικονομική ικμάδα των Ελληνοκυπρίων.)   Τότε θυμάμαι τον νηφάλιο και αξιοπρεπή πολιτικό λόγο του Νίκου Αναστασιάδη που ξεχώριζε μέσα στον εθνικιστικό ορυμαγδό.  Σήμερα δυστυχώς βλέπουμε τα αποτελέσματα: η Κύπρος είναι ντε φάκτο διχοτομημένη, όσο για την οικονομική ικμάδα… Λεπτομέρεια: Είναι θλιβερό που οι «Οικολόγοι Περιβαλλοντιστές»της Κύπρου, που επί δημοψηφίσματος είχαν συμμαχίσει με τους πιο ακραίους εθνικιστές, (Ν. Κουτσού,  Χρυσόστομο) δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους και υποστήριξαν τώρα τον Λιλλήκα.  (Μ.Γ.)

αντιγράφουμε από το protagon  19/2/13

Προφανώς Αναστασιάδη

Του Νίκου Μπίστη

Tον Φεβρουάριο του 1998 με επισκέφθηκε ο Μιχάλης Παπαπέτρου και με ενημέρωσε για την απόφαση του Γιώργου Βασιλείου να υποστηρίξει τον Γλαύκο Κληρίδη στον δεύτερο γύρο και όχι τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ Γιώργο Ιακώβου. Εκ πρώτης όψεως ήταν παράδοξη στάση. Ο Γ Βασιλείου Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας 1988 – 1993 με την υποστήριξη του ΑΚΕΛ, ηττήθηκε από τον Γλαύκο Κληρίδη το 1993 οριακά  στον δεύτερο γύρο από μια συσπείρωση ΔΗΣΥ – ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ που έφτασε στο 50,31%. Παρά ταύτα οι Βασιλείου και Παπαπέτρου έκαναν την υπέρβαση και στήριξαν τον παλιό τους αντίπαλο στην βάση μιας προγραμματικής συμφωνίας για την επίλυση του Κυπριακού. Ο Βασιλείου ήταν πάντα υπέρ της επίλυσης του Κυπριακού το συντομότερο δυνατό. «Θέλω λύση χτες» έλεγε ο άνθρωπος, που όταν εμφανίστηκε ήταν το νέο και διαφορετικό στην κυπριακή πολιτική ζωή, τόσο νέο και διαφορετικό που συγκέντρωσε την μήνυ του πανίσχυρου κυπριακού κατεστημένου. Ο Κληρίδης που, για να μην δυσαρεστήσει την δεξιά πτέρυγα του κόμματος του και τους απορριπτικούς Κυπριανού και Λυσαρίδη είχε καταγγείλει την «δέσμη ιδεών Γκάλι», τον πρόδρομο δηλαδή του σχεδίου Ανάν, δεσμεύτηκε να ακολουθήσει πολιτική επίλυσης του Κυπριακού. Στην πράξη όχι στα λόγια. Πράγμα που έγινε.

Η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Σημίτη και με την βοήθεια των Ροζάκη, Κρανιδιώτη, Πάγκαλου και Γ. Παπανδρέου στάθηκε αποτελεσματικά δίπλα στους Κληρίδη, Βασιλείου (που ανέλαβε ειδικό ρόλο διαπραγματευτή), Παπαπέτρου ( κυβ. εκπρόσωπος) και Αναστασιάδη (Πρόεδρος του ΔΗΣΥ). Η στρατηγική της προσπάθειας επίλυσης του Κυπριακού με βάση το σχέδιο Ανάν, με παράλληλη αξιοποίηση της έναρξης της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας στην ΕΕ και της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ απέδωσε τα μέγιστα. Είχαμε στρατηγική και σε αυτήν υποτάσσονταν οι τακτικές κινήσεις, ξέραμε που θέλουμε να πάμε. Για πρώτη και φοβάμαι για τελευταία φορά το Κυπριακό βρέθηκε τόσο κοντά σε επίλυση. Και μετά ήρθε ο Τάσσος Παπαδόπουλος που δεν θα μπορούσε να έρθει χωρίς τον Δημήτρη Χριστόφια, μετά ήρθαν τα πατριωτικά δάκρυα, οι εθνικιστικές κορώνες και η απόρριψη του σχεδίου Ανάν. Η καταστροφική λυκοσυμμαχία των δυο οδήγησε την διεθνή κοινότητα στο συμπέρασμα ότι δεν ενδιαφερόμαστε ουσιαστικά για επίλυση του Κυπριακού με αμοιβαίους συμβιβασμούς.

Σινεμά 2: «ΦΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ»

Τα παιδιά είναι πέντε Ελληνόπουλα-Εβραιόπουλα, πέντε μικρά παιδιά που έζησαν κρυμμένα από ελληνικές οικογένειες στην Κατοχή και έτσι επέζησαν από το Ολοκαύτωμα. Χαμηλών τόνων, και γι αυτό πιο σπαρακτικό, το ντοκυμανταίρ του Βασίλη Λουλέ, εκτός από την επιμελή έρευνα σε πολύτιμο αρχειακό υλικό, μας δίνει όλες τις πτυχές του τραύματος που βίωσαν τα παιδιά αυτά, επιμένοντας στον αντίχτυπο που είχε πάνω στον ψυχισμό τους. Αυτή η αφήγηση της «μικρής ιστορίας», της καθημερινότητας, των ημερολογίων, των παιχνιδιών, της σιωπής, του φόβου, της απώλειας ενός ολόκληρου κόσμου, της ευγνωμωσύνης, της μνήμης, της λήθης, ακόμα και της ενοχής, με τις γενναίες μαρτυρίες των σημερινών ηλικιωμένων πρωταγωνιστών, είναι που ταράζει περισσότερο από τα τόσα και τόσα φιλμ τρόμου που έχουμε δει για τα ναζιστικά εγκλήματα. (Μοναδική αρνητική παρατήρηση: υπερβολική χρήση του γκρό-πλαν που μερικές φορές κινδύνευε ν’ αποσπάσει την προσοχή από τα λόγια).

Σημαντική ταινία μέσα στη σημερινή συγκυρία στην Ελλάδα, όπου η τύχη των Ελλήνων Εβραίων είναι ακόμα λίγο-πολύ ταμπού, γεμάτο προκαταλήψεις και όπου, σε έναν διάχυτο «ήπιο» αντισημιτισμό, έρχονται τώρα να προστεθούν και ωμές ρατσιστικές κραυγές και πράξεις. (Διαβάστε και το άρθρο της Ρένας Μόλχο «Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης» στο τελευταίο τεύχος του » Athens Review of Books»

‘Οπως είπε και μία από τις πρωταγωνίστριες : «Δεν νιώθω πια μίσος για εκείνους. Νιώθω μίσος μόνο γι αυτούς που θέλουν να τους μιμηθούν».