Ο Τσίπρας στη χώρα των ονείρων

του Γιόσκα Φίσερ

Project Syndicate  29 Απριλίου, 2015

Μόνο να λυπηθεί την Ελλάδα μπορεί κάποιος. Για πάνω από πέντε χρόνια η Τρόικα την έχει κάνει αντικείμενο ενός αποτυχημένου πειράματος λιτότητας που επιδείνωσε την οικονομική κρίση της χώρας. Και τώρα η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα δείχνει μια διαολεμένη αποφασιστικότητα να βυθίσει την Ελλάδα στην άβυσσο.

Δεν ήταν απαραίτητο να γίνει έτσι. Τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ, το αριστερίστικο κόμμα του Τσίπρα, ανέβηκε στην εξουσία τον Ιανουάριο, υπήρχε η δυνατότητα για έναν νέο συμβιβασμό, περισσότερο προσανατολισμένο στην ανάπτυξη. Ακόμη και οι σκληροπυρηνικοί Γερμανοί υπέρμαχοι της λιτότητας- και σίγουρα η Καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ- είχαν αρχίσει να επανεξετάζουν τη θέση τους, λόγω των αναμφισβήτητα δυσμενών συνεπειών για το ευρώ και τη σταθερότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που έφεραν οι πολιτικές τους.

Η κυβέρνηση του Τσίπρα, με κάποια αιτιολόγηση, θα μπορούσε να εμφανιστεί ως ο καλύτερος εταίρος της Ευρώπης για την εφαρμογή ενός μακρόπνοου προγράμματος μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού της Ελλάδας. Διάφορα μέτρα για την ανακούφιση των φτωχότερων αντιμετωπίζονταν με μεγάλη συμπάθεια από τις πρωτεύουσες τις ΕΕ και αυτό το ευνοϊκό συναίσθημα θα ενισχύονταν, αν η Ελλάδα είχε αρχίσει να περικόπτει τον φουσκωμένο αμυντικό προϋπολογισμό της (όπως ίσως αναμενόταν να κάνει μία αριστερή κυβέρνηση).

Ωστόσο ο Τσίπρας σπατάλησε την ευκαιρία της Ελλάδας, γιατί αυτός και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ανίκανοι να δουν πέρα από τον ορίζοντα του ριζοσπαστικού αντιπολιτευτικού ακτιβισμού που καθόριζε το κόμμα από τη γένεσή του. Δεν κατάλαβαν- και δεν ήθελαν να καταλάβουν- τη διαφορά ανάμεσα στην πολιτική καμπάνια και στη διακυβέρνηση.

Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΚΙΝΤΖΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΑΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ

Καλά νέα: Συντριπτική νίκη Ακιντζί ένταντι Έρογλου στις τουρκοκυπριακές «εκλογές» ΤΟ ΒΗΜΑ 26/4 με 60,5% των ψήφων, έναντι 39,5% του εθνικιστή Έρογλου και υποστήριξη στον β’ γύρο σχεδόν του συνόλου των κομμάτων της Κεντροαριστεράς. (http://www.tovima.gr/world/article/?aid=698358)

Απ’ ‘ο,τι φαίνεται, αν δεν τους σαμποτάρουν οι εκατέρωθεν εθνικιστές, ο Ακιντζή και ο Αναστασιάδης θα καταρρίψουν τα στερεότυπα δεξιός- αριστερός: είναι και οι δύο Κύπριοι, δημοκράτες και Ευρωπαίοι.

Αναστασιάδης: «Η επιλογή του Μουσταφά Ακιντζί αποτελεί μια ελπιδοφόρα εξέλιξη για την κοινή μας πατρίδα. Προσβλέπω σε σύντομη συνάντησή μας».

Ακιντζή προς Αναστασιάδη: ««Ετοιμάσου για την λύση»

Ακιντζή προς Ερντογάν: ««Η Τουρκοκυπριακή κοινότητα δεν επιθυμεί να είναι θυγατέρα της Τουρκίας, αλλά επιθυμεί να αναπτύξει δική της οικονομία και δημοκρατία και να διαχειρίζεται τα του οίκου της»,

Ποιος είναι ο νέος ηγέτης των Τουρκοκυπρίων
Ο Μουσταφά Ακιντζί γεννήθηκε το 1947 στη Λεμεσό και σπούδασε αρχιτεκτονική. Σε ηλικία 29 χρονών το 1976 εκλέγηκε «δήμαρχος» της κατεχόμενης Λευκωσίας και είχε μια επιτυχημένη θητεία. Διατέλεσε «αναπληρωτής πρωθυπουργός» και «βουλευτής». Είναι η τρίτη φορά που κατέρχεται ως υποψήφιος, . Είναι παντρεμένος με την Μεράλ Ακιντζί και έχει τρεις κόρες. Ο Μουσταφά Ακιντζί παρουσιάζεται ως υπέρμαχος της ομοσπονδιακής λύσης και της διατήρησης της τουρκοκυπριακής ταυτότητας. Παράλληλα, δείχνει να ποντάρει σε ένα όραμα λύσης του Κυπριακού, επικοινωνίας με την ελληνοκυπριακή πλευρά και λήψης μέτρων, όπως το άνοιγμα της κλειστής πόλης της Αμμοχώστου ως Μέτρο Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης

(είναι όμως χαρακτηριστικό ότι το ΒΗΜΑ γράφει «εκλογές», «βουλευτής», «δήμαρχος» με εισαγωγικά. Προφανώς επειδή το μη αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ (και σωστά) κράτος της κατεχόμενης Κύπρου το λέμε στην Ελλάδα «ψευδοκράτος» άρα και οι εκλογές είναι «εκλογές» δηλαδή ψευδο- άνθρωποι πήγαν σε ψευδο-κάλπες και έρριξαν ψευδο-ψήφους. Ας είναι. Ευτυχώς η ελπίδα να τα βρούνε με τον Αναστασιάδη δεν είναι ψευδο-ελπίδα»)

Η ΙΔΕΟΛΗΨΙΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ

Πρόσφατα είδα την ταινία «CHILD 44» remake παλαιότερης (και πιστότερης στα πραγματικά γεγονότα) με το ίδιο θέμα, του «CITIZEN X» του 1995 με τους εξαιρετικούς Στέφεν Ρήα και Ντόναλντ Σάθερλαντ: πρόκειται για την πραγματική ιστορία του διαβόητου «δράκου του Ροστώφ», Andrei Chikatilo, που μεταξύ 1978 και 1990 στην τότε ΕΣΣΔ έσφαξε 52 παιδιά και εφήβους μέχρι να τον πιάσουν, χάρις στις άοκνες και θαρραλέες προσπάθειες του αστυνομικού επιθεωρητή Μπουράκωφ. Ο λόγος που καθυστέρησε τόσα χρόνια, με τόσο τραγικές συνέπειες, η έρευνα και η σύλληψη, ήταν η ιδεοληψία του καθεστώτος, ότι το φαινόμενο serial killer είναι σύμπτωμα της παρακμασμένης Δύσης και δεν συμβαίνει στον σοβιετικό παράδεισο, και όλο αυτό σε συνδυασμό με αφόρητη γραφειοκρατία, ακαμψία και ευθυνοφοβία. Χρειάστηκε να πνεύσει ο σύντομος άνεμος της Γκλάζνοστ για να μπορέσει ο αστυνομικός να κάνει τη δουλειά του. (Παρεπιπτόντως η φετινή ταινία αν και μεταφέρει επιτυχημένα τον ζόφο του σταλινισμού, με τη μετάθεση της πλοκής σ’ εκείνα τα χρόνια, πάσχει από αληθοφάνεια)

Οι αναλογίες με την σημερινή κατάσταση στη χώρα μας νομίζω είναι φανερές και κρατάω την αναπνοή μου, οι ιδεοληπτικοί (και θρασύτατοι) που μας κυβερνούν να μην προκαλέσουν τραγικά αποτελέσματα. Αλλά και πόσοι από μας τους υπολοίπους έχουμε το θάρρος και το πείσμα του αφανούς Μπουράκωφ;

100 χρόνια από την γενοκτονία των Αρμενίων

24 Απριλίου Μέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος των Αρμενίων. 100στή θλιβερή επέτειος από τις σφαγές του Οθωμανικού κράτους το 1915, που υπολογίζονται από 800,000 έως 1.5 εκατομμύρια θύματα. Τελετή αγιοποίησης των θυμάτων χτες στο Ερεβάν. (euronews)

Ο Σαρλ Αζναβούρ(ιαν) τραγουδάει στ’ αρμενικά

 

 

 

 

 

Η Ελλάδα στην παγίδα της παρακμής

(Γιατί η βόμβα της χρεοκοπίας θα σκάσει στα χέρια του Τσίπρα)

του Γιάννη Βούλγαρη από ΤΑ ΝΕΑ 18/04/2015

Στο άρθρο αυτό δεν θα βρείτε καμία «έκκληση» στον κ. Τσίπρα «να παρέμβει επιτέλους», «να αποφασίσει επιτέλους» ποιον δρόμο κρίνει ότι η χώρα πρέπει να τραβήξει. Οσο αυξάνει η βουβή απόγνωση για την αβεβαιότητα και την προϊούσα οικονομική καταστροφή της χώρας τόσο αυξάνουν και οι «εκκλήσεις».
Η εξέλιξη δείχνει ότι ο κ. Τσίπρας ούτε μπορεί ούτε θέλει ούτε ξέρει να λύσει τα θανάσιμα προβλήματα που συσσωρεύονται. Η εικόνα ότι υπάρχει ο κακός ΣΥΡΙΖΑ του κ. Λαφαζάνη που εμποδίζει τον καλό ΣΥΡΙΖΑ του «πραγματιστή» κ. Τσίπρα είναι ψευδής.
Η κυβερνητική πορεία δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας ανομοιογενής φορέας που η εξουσία τον αποδιαρθρώνει περαιτέρω αντί να τον ενοποιεί. Και η αποδιάρθρωση του κυβερνητικού κόμματος αποδιαρθρώνει την Ελλάδα, οδηγώντας τη σε μια τροχιά ιστορικής παρακμής και φτωχοποίησης.
Η εικόνα της κυβέρνησης αποτυπώνει τη συγκεχυμένη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ. Ενα κόμμα της μετακομμουνιστικής Αριστεράς του 4% εκμεταλλεύτηκε επιτυχώς τη χρεοκοπία και την κρίση, πραγματοποιώντας μια εθνικολαϊκιστική μετάλλαξη που το έφερε στο 36%. Η ίδια μετάλλαξη προετοίμασε την κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με την εθνικολαϊκιστική Ακροδεξιά των ΑΝΕΛ.
Συνεργασία που δεν περιορίζεται στο επίπεδο της κορυφής, αλλά προϋποθέτει την εθνικολαϊκιστική και συνωμοσιολογική μετάλλαξη ενός μέρους της αριστερόστροφης κοινωνικής βάσης. Κοινός παρονομαστής του όλου εγχειρήματος ήταν η ακραία αντιπολιτευτική πόλωση και ο βαθύς κοινωνικός – συντεχνιακός συντηρητισμός τού «να μην αλλάξει τίποτα – φταίνε οι ξένοι».

Φώτης Γεωργελές: Edito 522

Αthens Voice 15/04/2015

Το τριήμερο του Πάσχα, ένα μπαράζ δημοσιευμάτων στα ξένα μέσα ενημέρωσης προανήγγειλε ρήξη, ατύχημα, grexit, εκλογές, εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις, διπλό νόμισμα, βοήθεια της Ευρώπης για να αποχωρήσει η Ελλάδα συντεταγμένα ώστε να μην αντιμετωπίσει μια πραγματική ανθρωπιστική κρίση. Υπολογίζουν μάλιστα σε 30 δις αυτή τη βοήθεια, το «χρυσό αλεξίπτωτο» της αποχώρησης. Είναι πρώτη φορά που αξιωματούχοι της Ένωσης μιλάνε ανοιχτά γι’ αυτό το ενδεχόμενο, μέχρι τώρα ήταν απαγορευμένη λέξη, πάντα διέψευδαν κάθε τέτοια προοπτική. Κάποιοι έχουν καταλήξει ότι η ρήξη είναι επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης η οποία ωθεί τα πράγματα προς τα εκεί.

Οι δηλώσεις για Κούγκι, χειροβομβίδες, νέα έξοδο του Μεσολογγίου, δημοψηφίσματα και εκλογές, ενισχύουν αυτή την οπτική. Το δημοψήφισμα δεν μπορεί παρά να πάρει τη μορφή μέσα ή έξω από την Ευρώπη. Και οι εκλογές αναγκαστικά δεν μπορεί παρά να έχουν το αίτημα της ρήξης. Στην κυβέρνηση δεν λείπουν οι ψήφοι αλλά τα δισεκατομμύρια. Δεν θα μας δώσει λεφτά η Ευρώπη επειδή ο Σύριζα θα έχει 40%, ενώ δεν τα έδινε επειδή είχε 36. Από την Κύπρο μέχρι τη Φιλανδία η Ευρώπη προετοιμάζεται για την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Και για πρώτη φορά το δηλώνει. Υπάρχει η άποψη σε κύκλους του εξωτερικού ότι αυτός είναι ο τρόπος ώστε η Ελλάδα να αντιληφθεί την πραγματικότητα, να επιστρέψει στις κανονικές της διαστάσεις και ας κάνει μετά από κει και πέρα ό,τι καταλαβαίνει. Χωρίς να είναι πρόβλημα για τους άλλους, χωρίς να απαιτεί διαρκώς οικονομική βοήθεια. Να αντιμετωπίσει τον κόσμο όπως μια οποιαδήποτε άλλη χώρα που ζει όπως επιτρέπει η οικονομική της κατάσταση. Χωρίς προγράμματα, χωρίς υποστήριξη. Αυτό που δεν κατανοούμε στην Ελλάδα είναι ότι αυτή η «συμβουλή» δεν είναι υπέρ μας, είναι η ψυχρή, σκληρή αντιμετώπιση. Δεν είναι μια άλλη πιθανή προοπτική, είναι η προοπτική της καταστροφής.

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Έλληνες πρόσφυγες από Μικρασία 1922

Σύροι πρόσφυγες 2014

 

άρθρο μου στα ΝΕΑ 17/4/15

Η αναπληρώτρια υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής είπε πρόσφατα στους δημοσιογράφους: «Για να βοηθήσετε, να αρχίσετε να τους αποκαλείτε πρόσφυγες, γιατί αν μιλάτε για μετανάστες ή λαθρομετανάστες, η Ε.Ε. δεν θα εγκρίνει κονδύλια». Λεπτομέρεια που πέρασε απαρατήρητη, αλλά χαρακτηριστική της νοοτροπίας της κυβέρνησης (αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων) σε σχέση με την Ευρώπη: όχι να δούμε πώς θα προσπαθήσουμε να λύσουμε τα προβλήματα, αλλά πώς θα κοροϊδέψουμε τους εταίρους μας για να μας δώσουν λεφτά. (‘Οπως επί χρόνια τους κοροϊδεύαμε με ψεύτικη αγροτική παραγωγή για να μας δίνουν επιδοτήσεις. Τι κεφάλια αιγοπρόβατα, τί κεφάλια προσφύγων!).

Σύμφωνα με τα πιο αξιόπιστα στοιχεία, το 60-80% των ξένων που μπαίνουν παράτυπα στη χώρα είναι όντως πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία. Αναμενόμενο. Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNCR) μόνο φέτος 31.500 άνθρωποι διέσχισαν τη Μεσόγειο προς Ιταλία και Ελλάδα. Είναι υποχρέωσή μας, σε συνεργασία με την Ε.Ε. για τεχνική και οικονομική βοήθεια και σε συμφωνία με το διεθνές δίκαιο για τους πρόσφυγες και τη Χάρτα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Ε.Ε., να εκπονήσουμε ένα οργανωμένο πρόγραμμα υποδοχής, περίθαλψης, ταυτοποίησης και χορήγησης ασύλου σε όσους το δικαιούνται, με ό,τι αυτό νομίμως συνεπάγεται (δικαίωμα παραμονής, πρόσβαση στη στέγη και στην εργασία, δικαίωμα μετακίνησης και ολιγόμηνης παραμονής σε άλλα κράτη).

Από την άλλη μεριά, κανένα από τα κόμματα που κυβέρνησαν δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται για τις τσαπατσουλιές της σημερινής κυβέρνησης, με αποτέλεσμα την ασφυξία των νησιών και του κέντρου της Αθήνας, που ξαναγεμίζει με άπορους και ανέστιους, εύκολη λεία του κάθε ρατσιστή, αλλά και -ας μην κρυβόμαστε- πρόβλημα για τη δημόσια ασφάλεια. Ποιός αρμόδιος νοιάστηκε όλα αυτά τα χρόνια για τη δημιουργία χώρων υποδοχής και φιλοξενίας με ανθρώπινες συνθήκες;

Πάντως ήρθε η στιγμή στην Ε.Ε. συνολικά να συναποφασιστεί η ικανότητα κάθε χώρας για την υποδοχή του αριθμού προσφύγων που θα της αναλογεί. Ωστόσο αυτό πρέπει να γίνει με τη συνεργασία μεταξύ των χωρών-μελών και όχι με ανόητες μονομερείς εκβιαστικές δηλώσεις, ότι με το κύμα προσφύγων θα στείλουμε από την Ελλάδα τζιχαντιστές στην Ευρώπη! Η σύγχυση μεταξύ προσφύγων και τζιχαντιστών είναι κοινωνικά επικίνδυνη. Όπως είπε και ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, A.Guterres «Οι πρόσφυγες καθίστανται αποδιοπομπαίοι τράγοι για μια σειρά προβλημάτων, από την τρομοκρατία μέχρι την οικονομική δυσπραγία, και θεωρούνται απειλή για τον τρόπο ζωής των κοινοτήτων υποδοχής. Ωστόσο…η κύρια απειλή δεν προέρχεται από τους πρόσφυγες, αλλά οι ίδιοι οι πρόσφυγες έχουν υπάρξει θύματα απειλής». Εξ άλλου η UNCR υποστηρίζει ότι η μεγαλύτερη ροή προσφύγων και μεταναστών έρχεται στην Δύση αεροπορικά. Είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι οι επίδοξοι τρομοκράτες χρησιμοποιούν αυτό το μέσο και όχι τα σαπιοκάραβα.
Τέλος καθήκον της αναπτυγμένης, δημοκρατικής Ευρώπης είναι να πάρει υπόψη της, ότι πάνω από 3.900.000 Σύροι πρόσφυγες έχουν καταφύγει σε Λίβανο, Τουρκία, Ιορδανία, Ιράκ, Αίγυπτο. Οι αριθμοί τρομάζουν, ωστόσο το πρόβλημα αυτών των χωρών είναι στο κατώφλι μας.

9 Απριλίου, ημέρα των Τσιγγάνων

ή Ρομά, όπως θέλουν να λέγονται επίσημα. Καταδιώχτηκαν μέσα στους αιώνες, και όμως η ανθρωπότητα τους χρωστάει πολλά, ιδίως στη μουσική.

φιλμογραφία: Ο καιρός των τσιγγάνων  του Εμίρ Κουστουρίτσα

The Raggedy Rawney του Bob Hoskins

Gadjo Dilo  του Tony Gatlif

Συνάντησα και ευτυχισμένους τσιγγάνους του Aleksandar Petrovic

Εκτός σχεδίου του Μένιου Δίτσα

και μια μεγάλη όπερα: Il Trovatore, του Βέρντι

 

 

Ομιλία Αντιγόνης Λυμπεράκη στη Βουλή κατά την συζήτηση και λήψη απόφασης για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για το καθεστώς των μνημονίων και της επιτήρησης 6/4/15

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ-επίκαιρα της Βουλής

Α. Σήμερα μας καλεί η Βουλή για να αποφασίσουμε για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για Μνημόνια . Υπάρχουν 2 σοβαροί λόγοι που θα έπρεπε να γίνει μια τέτοια επιτροπή, και μια προϋπόθεση:
Ο πρώτος: χρειάζεται να κλείσει επιτέλους ένα κεφάλαιο. Να συμφωνήσουμε πως ήρθε η στιγμή να γυρίσουμε σελίδα. Να ξεκολλήσουμε από το χτες που μας τραυμάτισε και μας δίχασε.
Ο δεύτερος: στη νέα πορεία που μας περιμένει δεν πρέπει να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Πρέπει να τα εντοπίσουμε, ώστε να μην τα επαναλάβουμε.
Η απαραίτητη προϋπόθεση: Η εξέταση πρέπει να γίνει με τρόπο που να αποφεύγει ένα νέο διχασμό. Η διαδικασία πρέπει να είναι ψύχραιμη κι ακριβοδίκαιη. Αλλά και να αποφύγει η μισή Ελλάδα να βάλει την άλλη μισή στο περιθώριο. Διότι στις κρίσιμες μέρες που ζούμε, κανείς δεν περισσεύει. Χρειάζεται να αξιοποιηθούν όλοι και όλες….
Με άλλα λόγια, γιατί θα έπρεπε να κοιτάξουμε σοβαρά τις προτάσεις για Εξεταστική Επιτροπή; Περάσαμε και ζούμε μια τραυματική εμπειρία. Απαιτείται και χρειάζεται να γυρίσουμε σελίδα, κοιτάζοντας και σχεδιάζοντας το μέλλον. Όπλα μας τα αναγκαία διδάγματα του παρελθόντος. Μια νηφάλια και γενναία άσκηση αυτογνωσίας μπορεί να βοηθήσει σε μια διέξοδο.

Β. Αυτό –την αυτογνωσία που επέτρεψε τη χάραξη νέας πορείας πάνω στα συντρίμμια του παλιού- το κατάφεραν και άλλες χώρες:
Στην οικοδόμηση της δημοκρατίας στη Νότια Αφρική: Για να ξεπλύνει το άγος 40 ετών apartheid, η Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης τα κατάφερε. Σε μια διχασμένη χώρα βοήθησε να επουλωθούν οι πληγές, χωρίς να περιθωριοποιήσει κανέναν –ούτε καν τους παλιούς δυνάστες. Έτσι μπόρεσαν όλοι μαζί, μαύροι και λευκοί να χτίσουν μια δημοκρατία πάνω στο διχασμό.
Στην Ισλανδία το 2010: αναζητούσαν μια διέξοδο μετά την αφροσύνη της υπέρμετρης τραπεζικής επέκτασης που χρεοκόπησε ολόκληρη τη χώρα. Τότε, μετά την απόλυτη κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και με νέα κυβέρνηση (και εμβληματική γυναίκα πρωθυπουργό) το Κοινοβούλιο ανέθεσε σε επιτροπή να εξετάσει και να εξηγήσει τα αίτια της κρίσης. Αφού είχε ήδη προηγηθεί μια ποινική διαδικασία, στόχος ήταν να κατανείμει πολιτικές ευθύνες προς όλες τις κατευθύνσεις (την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, θεσμούς κλπ). Το Ισλανδικό Κοινοβούλιο, λοιπόν, έφτιαξε μια επιτροπή με 3 μόνο μέλη:
Έναν αρεοπαγίτη
Τον συνήγορο του πολίτη
Μια νέα γυναίκα, καθηγήτρια οικονομικών στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο Yale. (στα καθ ημάς θα ήταν ο κ. Πικραμένος, η κ. Σπανού ή ο κ. Διαμαντούρος και ένας από του αφελείς έλληνες πανεπιστημιακούς του εξωτερικού που προσπαθεί να ξεφορτωθεί ο κ. Μπαλτάς).
Οι 2 διαμετρικά αντίθετες αυτές χώρες πέτυχαν μέσω της αυτογνωσίας. Πέτυχαν να γυρίσουν σελίδα και να ξεφύγουν από την κατάρα του παρελθόντος.

Μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτικού καθεστώτος

του Νικόλα Μπλουδάνη  Μεταρρύθμιση 4/4/15

Μετάφραση από τα γαλλικά Μελίττα Γκουρτσογιάννη

Jean Quatremer Coulisses de Bruxelles 24 Μαρτίου 2015:
«Ο Έλληνας ιστορικός, Νικόλας Μπλουδάνης, συγγραφέας μιας αξιόλογης «Ιστορίας της Σύγχρονης Ελλάδας, 1828-2010, μύθοι και πραγματικότητες” (L’Harmattan), μου έστειλε το παρακάτω κείμενο για να το δημοσιεύσει στον blog μου. Ο άνθρωπος, που του έχω πάρει συνέντευξη αρκετές φορές και κατοικεί μεταξύ Πάτμου και Λέρου, εκτιμά ότι δύο μήνες μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε η ώρα να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για το τι συμβαίνει στη χώρα του.’’

Η θερμή υποστήριξη που απολαμβάνει εκ μέρους της ελληνικής κοινής γνώμης η εθνικο-λαϊκιστική κυβέρνηση, δηλαδή ο συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ-Ακροδεξιάς (έως 60% θετικές γνώμες), στηρίζεται βασικά σε δύο πυλώνες: Από τη μια πλευρά στις προεκλογικές υποσχέσεις: κατάργηση της τρόικας, τέρμα στη λιτότητα και βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης του πληθυσμού μέσω της επανεκκίνησης της οικονομίας και της μείωσης της ανεργίας, με το πρόσθετο πλεονέκτημα να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε.). Από την άλλη πλευρά, η υπομονή που δείχνουν οι Ευρωπαίοι εταίροι προς την Ελλάδα έπεισαν την ελληνική κοινή γνώμη ότι η «διαπραγμάτευση» και τα παζάρια αποδίδουν. Ανταποκρίνεται αυτό στα πραγματικά γεγονότα; Τα πράγματα φαίνεται να είναι πιο περίπλοκα, τόσο στην Αθήνα όσο και στις Βρυξέλλες ή το Βερολίνο.
Οι νέοι Έλληνες ηγέτες κάνουν λάθος ή, ακόμη χειρότερα, λένε ψέματα στην ανάλυσή τους για τα αίτια της κρίσης, μιαν ανάλυση που υπαγόρευσε τις προεκλογικές   υποσχέσεις τους. Πράγματι, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ενοχοποιεί τα μέτρα λιτότητας και την οικονομική καθοδήγηση της «Τρόικας» (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) που έχουν επιβληθεί στη χώρα από την άνοιξη του 2010 ως βασικό υπεύθυνο για την κρίση. Γιατί στην πραγματικότητα η κρίση ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2008. Εκείνη την εποχή, ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Πέτρος Δούκας προειδοποίησε γραπτώς και επανειλημμένα την κυβέρνηση του Καραμανλή του νεώτερου, ότι μέσα σε ένα χρόνο η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να εξυπηρετήσει το εξωτερικό της χρέος, ούτε να δανείζεται από τις διεθνείς αγορές.
Να θυμίσουμε ότι το δημόσιο χρέος τριπλασιάστηκε μέσα σε δέκα χρόνια και ότι από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, δηλαδή, η βασική προϋπόθεση για κάθε παραγωγή πλούτου, παρέμεινε στάσιμη ή και συρρικνώθηκε σε  ανησυχητικό βαθμό. Οι αιτίες ήταν ο κυρίαρχος κρατισμός και η αχαλίνωτη ευνοιοκρατία, η διαφθορά και η διαστρέβλωση, καθώς και ένα ανύπαρκτο φορολογικό σύστημα.