ΔΥΟ ΔΥΝΑΤΕΣ ΦΩΝΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ Χ.Α.

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΒΑΝΔΗ, τραγουδίστρια, για τη ματαίωση της συνεργασίας της με τον Νότη Σφακιανάκη, μετά τις δηλώσεις του υπέρ της Χ.Α (και δεν ήταν τζάμπα μαγκιά, η αθέτηση συμβολαίου κοστίζει πολλά λεφτά) :

«Τον Νότη τον συνάντησα για πρώτη φορά πριν 16 χρόνια. Από τότε κατάλαβα πως ήταν ένας άνθρωπος ιδιαίτερος, όπως και αν ακούγεται και μεταφράζεται αυτό, ξεχωριστός ως καλλιτέχνης και με συνέπεια ωστόσο ως προς και τα δύο, όλον αυτό τον καιρό. Ακραίος και ανατρεπτικός σε αξίες και πιστεύω. Δικαίωμα του κάθε ελεύθερου ανθρώπου σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, να λέει τη γνώμη του και να την υποστηρίζει. Διαφωνούσα κατά καιρούς σε πολλά από αυτά που έλεγε, άλλοτε συμφωνούσα, όσο εξτρεμιστικά και αν εκφραζόταν (Νότης είναι αυτός). Παρά την διαφορετική άποψη που έχουμε γενικότερα στις σχέσεις, στη ζωή και τη δημοκρατία, θεωρούσα ότι καλλιτεχνικά θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε σε μια μουσική σκηνή. Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι ότι τα πράγματα που μας χωρίζουν είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν. Αποχωρώ με λύπη.

Και κάτι τελευταίο… Εμένα οι γονείς μου ήταν μετανάστες… Αυτό»

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ, υπουργός υποδομών, προς τον βουλευτή της Χ.Α. που φωνάζει κατά της κατασκευής τζαμιού στην Αθήνα:

«Εγώ σέβομαι τους ανθρώπους με ένα μόνο κριτήριο. Αν σέβονται τους νόμους και το Σύνταγμα και τον συνάνθρωπο τους ή αν είναι παράνομοι. Τίποτε άλλο. Και δεν χωρίζω τους ανθρώπους σε Πόντιους, Εβραίους, Αρμένιους, Βουδιστές, Χριστιανούς, Μουσουλμάνους. Και είμαι περήφανος γιατί όταν απαντώ έτσι νιώθω πιο Έλληνας. Ότι εκφράζω τον πολιτισμό και τις αξίες του τόπου. Είστε λάθος κύριε Παναγιώταρε μιλάτε άμυαλα και πράττετε άστοχα» … «το παραλήρημα αυτό δεν έχει να κάνει με τα πραγματικά αισθήματα του ελληνικού λαού και τις ανάγκες της κοινωνίας. Ένα παραλήρημα εθνικιστικό που καλλιεργεί μίσος και διαχωρισμούς, για μια Ελλάδα που δεν υπήρξε»…«Εσείς λέτε όχι τζαμί. Κάποιοι άλλοι στην άλλη πλευρά του Αιγαίου λένε να κάνουνε την Αγιά Σοφιά τζαμί. Πουλάτε μίσος και εσείς και εκείνοι. Για να μαζεύετε μίσος για να στενέψετε τον κόσμο, να στίβετε τις ψυχές των πιο ταλαιπωρημένων ανθρώπων. Η δική σας Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ. Και όταν υπήρξε συνοδεύτηκε από καταστροφές. Αυτός ο τόπος δεν έχει ανάγκη και δεν φοβάται το διαφορετικό. Τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς και το έθνος διατήρησε αιώνων πολιτισμό, γλώσσα, θρησκεία, ήθη και έθιμα. Δεν έχουμε ανάγκη ούτε από το παραλήρημα σας ούτε από τον εθνικισμό σας ούτε από το μίσος που διαχωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Μια κατηγορία υπάρχει. Αυτοί που σέβονται τους νόμους και οι άλλοι που βλάπτουν την κοινωνία».

3 bloggers Vs “58”

Αντιγράφουμε από το blog  μη μαδάς τη μαργαρίτα

Δευτέρα 2/12 στις 19:00 στο FreeThinkingZone (Σκουφά 64):

3 bloggers Vs “58”

Μία ανοιχτή συζήτηση για την κεντροαριστερά με τους

«Κόκκινη Πιπεριά», «Μη Μαδάς τη Μαργαρίτα» «To Feleki»και από την κίνηση των «58» τους Δ. Σκάλκο Π. Παναγιωτόπουλο, Π. Αγανίδη και Μ. Επιτροπάκη και Μ. Γκουρτσογιάννη

Θα ακολουθήσει Party

…μέχρι και ο Mick Jagger μπορεί να έρθει

Θα πάμε ως Blogger (Μελίττα και Αζουτσένα)

Ralph Fücks: Η ΕΞΥΠΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ -μια άλλη οικολογική λογική

Ο Ralph Fücks είναι ο ένας από τους δύο προέδρους του Ινστιτούτου Heinrich Böll, του θεωρητικο-πολιτικού ινστιτούτου των Γερμανών Πρασίνων. Έχει γράψει το βιβλίο με τίτλο  Η Έξυπνη Ανάπτυξη-Η Πράσινη Επανάσταση (“Intelligent Wachsen – Die grüne Revolution – Intelligent Growth – The Green Revolution) και από αυτό προέκυψε ένα εκτενές άρθρο, που δημοσιεύουμε σήμερα. (Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από το blog  ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ– μικρές διορθώσεις Μ.Γ.) Ο γερμανός στοχαστής και πολιτικός προτείνει μια οπτική και μία στόχευση των οικολογικών προτάσεων διαφορετική από αυτήν που καλώς ή κακώς  μέχρι τώρα θεωρούνταν ότι ήταν η επικρατούσα άποψη στα Πράσινα κόμματα και στο οικολογικό κίνημα.

Οικο-οπισθοδρομισμός και οικολογική ανανέωση: Η πράσινη επανάσταση

του Ralph Fücks

Από το περιοδικό ©Blätter für deutsche und internationale Politik, τεύχος 8/2013, Αύγουστος 2013

Η συζήτηση για τις μετα-αναπτυξιακές κοινωνίες αρχίζει να ξεφεύγει απο την πραγματικότητα. Καμμιά κοινωνία δεν μπορεί να εξασφαλίσει το μέλλον της απλά και μόνον με την αναδιανομή του υπάρχοντος πλούτου. Όποιος θέλει να διατηρήσει την κοινωνική δημοκρατία, πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα για την μελλοντική οικονομική βάση του Ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου. Βιώσιμη ανάπτυξη ή βιώσιμη συρρίκνωση – σ’ αυτό το ερώτημα κρίνεται επίσης το μέλλον του κοινωνικού κράτους.

Στις πρόσφατες εκδόσεις των «Blätter», δημοσιεύθηκαν κείμενα του Harald Welzer και των Edward και Robert Skidelsky, διαβάζοντας τα οποία δεν απέφυγα ένα αίσθημα deja vu. Είναι φανεροί οι παραλληλισμοί με τις απαρχές της οικολογικής συζήτησης στη δεκαετία του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980: Ξεκινούν με την προειδοποίηση για τις καταστροφικές συνέπειες της διαρκούς οικονομικής μεγέθυνσης και την κριτική του καταναλωτισμού ως μορφής αλλοτρίωσηςκαι φθάνουν μέχρι το αίτημα για αυτοσυγκράτηση ως πρότυπο αντίθετο στην επεκτατική νεωτερικότητα.

Γιατί αυτή η αναβίωση; Όταν η μεγάλη πολιτική φαίνεται ανίκανη ή απρόθυμη ν’ αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την παγκόσμια οικολογική κρίση, είναι δελεαστικό να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στη δράση των πολιτών που ξεκινά από ηθικά κίνητρα και στην αντιστασιακή δυναμική των πρωτοβουλιών της κοινωνικής βάσης. Και πραγματικά, οι βασικοί δείκτες δείχνουν να επιταχύνεται η διάβρωση των φυσικών θεμελίων της ζωής: Οι εκπομπές των αερίων θερμοκηπίου αυξάνονται από χρόνο σε χρόνο, η απώλεια γόνιμων εδαφών παίρνει μορφές απειλητικές, σε πολλές περιοχές του κόσμου το πόσιμο νερό γίνεται σπάνιος φυσικός πόρος, η ληστρική εκμετάλλευση των τροπικών δασών συνεχίζεται και ο κατάλογος των απειλούμενων ειδών του φυτικού και ζωικού βασιλείου γίνεται όλο και μακρύτερος.

Όσο μεγαλώνει ο φόβος της κατάρρευσης, τόσο φουντώνει η κριτική κατά του τεχνολογικού πολιτισμού. Και αυτό δεν είναι κάτι νέο: Από την εποχή του Πύργου της Βαβέλ, η προειδοποίηση ενάντια στις υπερβολές και την ύβρι είναι η μουσική που συνοδεύει το «ταχύτερα, ψηλότερα, μακρύτερα», που έγινε θεμελιώδης νόμος του δυτικού πολιτισμού. Ταυτόχρονα, η συντριπτική κατάρρευση του καπιταλισμού-καζίνο έχει τροφοδοτήσει την επιστροφή της κριτικής στον καπιταλισμό. Για κάποια τμήματα της Αριστεράς, η «κριτική εναντίον της ανάπτυξης» χρησιμεύει ως ο Δούρειος Ίππος του αντι-καπιταλισμού: Δεδομένου ότι η συσσώρευση του κεφαλαίου προϋποθέτει τη σταθερά διευρυνόμενη αναπαραγωγή του, η απόσυρση από τη μηχανή της ανάπτυξης οδηγεί αναγκαστικά στο ξεπέρασμα του καπιταλισμού – ή τουλάχιστον σε δημοκρατικές αποφάσεις στον παραγωγικό τομέα. Επιπλέον σε αυτα να προσθέσουμε μια διάχυτη αλλά φανερή δυσφορία για τους επιταχυνόμενους ρυθμούς στην οικονομική και ιδιωτική σφαίρα, για τον πανταχού παρόντα ανταγωνισμό, για την όλο και μεγαλύτερη ανασφάλεια στις συνθήκες διαβίωσης και για την απαίτηση να αποδεχθούμε μια ευελιξία χωρίς όρια στον τρόπο ζωής μας.

ΧΑΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ 19: Μια ιστορική συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν έκανε το πρώτο της βήμα!

φωτο D. Balibouse-Reuters

Οι υπουργοί εξωτερικών Ιράν αφ’ ενός και ΗΠΑ, Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Ρωσίας, Κίνας και της αντιπροσώπου της Ε.Ε. επί των εξωτερικών υποθέσεων αφ’ετέρου ύστερα από επίπονες διαπραγματεύσεις συνφώνησαν τα παρακάτω:

Οι υποχρεώσεις του Ιράν:

-Να σταματήσει τον εμπλουτισμό ουρανίου σε καθαρότητα άνω του 5%. -Να εξουδετερώσει το στόκ του ήδη εμπλουτισμένου ουρανίου που κατέχει. -Να μην κατασκευάσει άλλα μηχανήματα (φυγοκέντρους) που εμπλουτίζουν το ουράνιο και να καταστήσει μη λειτουργικές τουλάχιστον τις μισές φυγοκέντρους που ήδη λειτουργούν.-Να μην κατασκευάσει νέες εγκαταστάσεις εμπλουτισμού.-Να μην αυξήσει το στοκ του εμπλουτισμένου ουρανίου χαμηλού βαθμού. -Να σταματήσει την κατασκευή του αντιδραστήρα του Αράκ και να επιτρέπει τη συλλογή πληροφοριών γι αυτόν. -Να επιτρέπει πρόσβαση των επιθεωρητών της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας σε όλες τις εγκαταστάσεις.

Οι υποχρεώσεις των 5+1:

-Να μειώσουν τις κυρώσεις κατά του Ιράν κατά περιωρισμένο, προσωρινό, στοχευμένο και αναστρέψιμο βαθμό. -Να μην επιβάλουν περαιτέρω κυρώσεις σχετικές με τα πυρηνικά, αν το Ιράν συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις του. -Να άρουν κάποιες κυρώσεις που αφορούν το εμπόριο χρυσού και πολυτίμων μετάλλων, την αυτοκινητοβιομηχανία του Ιράν και τις εξαγωγές του πετροχημικών. -Να επιτρέψουν επισκευές σε ορισμένες αεροπορικές εταιρείες για λόγους ασφαλείας. -Να αποδώσουν στο Ιράν  $4.2δισ κατά δόσεις από πωλήσεις του πετρελαίου του.

 

Πώς φτιάχτηκαν τα οχυρά του εξτρεμισμού;

της Βασιλικής Γεωργιάδου και Λαμπρινής Ρόρη

(από το Βήμα, 17.11.2013, και το blog της Βασιλικής Γεωργιάδου Πολιτική Κοινωνιολογία

Η περίοδος από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα έως τις συλλήψεις του αρχηγού και στελεχών της Χρυσής Αυγής (ΧΑ) συνοδεύτηκε από την πεποίθηση ότι η συγκυρία ήταν πρόσφορη για την αποδυνάμωση της εξτρεμιστικής οργάνωσης. Οι αρχικές ενδείξεις δημοσκοπικής πτώσης της ακολουθήθηκαν από τη σταθεροποίησή της στην κοινή γνώμη. Αυτή η παραδοξότητα τροφοδοτεί πληθώρα συζητήσεων, οι οποίες αναφέρονται στην ιδεολογική εγγύτητα των υποστηρικτών της με την οργάνωση, στην προσέγγισή τους με όρους κοινωνικής ψυχολογίας και στο ρόλο της κρίσης ως παράγοντα εξτρεμιστικής κινητοποίησης. Ωστόσο έχει υποτιμηθεί η σημασία της στρατηγικής που η ΧΑ ακολούθησε προκειμένου να αναδειχθεί στην πολιτική σκηνή, καθώς και οι συνθήκες πολιτικής θυματοποίησης που δημιουργούνται μετά τις δολοφονίες των Γιώργου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη.

Ακολουθώντας μια συνήθη πρακτική για τα κόμματα του δεξιού εξτρεμισμού, η ΧΑ επέλεξε τη στρατηγική της δημιουργίας οχυρών, προκειμένου να αποκτήσει κοινωνικές συνδέσεις και ορατότητα σε περιοχές, στις οποίες καταρχάς συγκέντρωσε τις δυνάμεις της και ανέπτυξε τις δραστηριότητές της. Τι είδους οχυρά δημιουργεί η ΧΑ και ποια η λειτουργικότητά τους για την εξάπλωση της επιρροής της; Η επιτόπια έρευνα μάς επιτρέπει να διατυπώσουμε ορισμένες προκαταρκτικές απαντήσεις στα ερωτήματα.

John Fitzgerald Kennedy – πενήντα χρόνια από εκείνην την τρομερή ημέρα στο Ντάλλας 22/11/63

 

Those who make peaceful revolution impossible will make violent revolution inevitable.

Liberty without learning is always in peril; learning without liberty is always in vain.

Για μένα ο Κέννεντυ ήταν η αφορμή για την πρώτη μου πολιτικοποίηση. Γύρισα από την Αμερική όπου είχα πάει για ένα χρόνο με υποτροφία προγράμματος ανταλλαγής μαθητών φορώντας το σήμα της ειρήνης στο πέτο και τις ιδέες της δημοκρατίας στην καρδιά. Και όταν τον δολοφόνησαν είπα ότι με ειρηνικά μέσα δεν πετυχαίνεις τίποτα γιατί έχεις απέναντί σου όπλα και φασίστες. Είχε προηγηθεί τον ίδιο χρόνο και η δολοφονία του Λαμπράκη.  Έτσι στα δεκάξη άρχισε η θητεία μου στην «επαναστατική αριστερά». Καμιά επανάσταση βέβαια δεν έκανα- πέρα από μικρές-μικρές προσωπικές επαναστάσεις, για τις οποίες είμαι υπερήφανη. Ύστερα από πολλά χρόνια, το  ’78 μια άλλη δολοφονία, εκείνη του Aldo Moro με έκανε να πάρω πάλι στροφή και να πω: «Αν είναι αυτή η επανάσταση, εμένα μη με μετράτε»

Αλλά από τον ίδιο τον Κέννεντυ έχω μια αλλιώτικη ανάμνηση: τη χρονιά που είμουν στην Αμερική είχα την εμπειρία να τον δω από κοντά, όταν μας δέχτηκε, όλους τους εκατοντάδες υποτρόφους απ’ όλο τον κόσμο στον κήπο του Λευκού Οίκου. Να πώς περιγράφει η τρελλή teenager Μελίττα εκείνη την εμπειρία στο τηλεγραφικό ημερολόγιο που κρατούσε τότε:

«Ουάσινγκτον…Τετάρτη στις 10, στον Λευκό Οίκο. Ο Τζακ κούκλος. Μας μίλησε, τον ζητωκραυγάσαμε και ύστερα μας πλησίασε και άρχισε τις χειραψίες. Λάθος. Ωρμήσαμε όλοι, κοντέψαμε να τον λυντσάρουμε, αστυνομία,κακό! Σκίστηκαν τα παπούτσια μου, αλλά τον χαιρέτησα κι εγώ, ήρθαμε φάτσα με φάτσα. Υπέροχος. Πολύ καλύτερος από τις φωτογραφίες. Ύστερα με την Νέβρα (Τουρκία) και την Αδριάνα (Ουρουγουάη) πήγαμε για ψώνια. Ξανά συγκέντρωση στο Capitol Hill. Γυρισμός στο σπίτι που με φιλοξενούν. Το βράδι η TV στα παγκόσμια νέα: «Ο Πρόεδρος κινδύνευσε!» («Τhe president was mobbed today by the exchange students!»)

H Μαλάλα δέχεται το βραβείο Ζαχάρωφ και απευθύνεται μέσω του Ευρωκοινοβουλίου στην Ευρώπη 20/11/13

Κάποιοι έχουν Πανεπιστήμια και τα κρατούν κλειστά, κάποιοι άλλοι λαχταρούν για ένα βιβλίο και ένα μολυβι…

H Ιζαμπέλ Ντυράν, ευρωβουλευτής των Πρασίνων, αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου και μέλος της επιτροπής προϋπολογισμού για τον προϋπολογισμό της Ε.Ε.

…μία μέρα πριν την ψήφισή του

Isabelle DURANT, Member of the commission of the budget for its part considered that:

«After two years of discussions, we are at the final stage of adoption for this future budgetary framework and we are witnessing a surrealist scene in this Parliament: EPP, Socialists, Liberals, all make rain criticism on this ‘MFF’ (multiannual financial framework), but all go vote.» Crazy or masochists, hard to say! Barroso to Van Rompuy, repeat us that emerge from the crisis will be with more Europe. But a budget down 9%, which maintains the inequalities between farmers, continues to fuel this financial chasm that represents ITER, and that falling international solidarity and the envelope for research, translate this over Europe and would be the solution?

The MFF is not, as some claim, an MFF responsible or brave, but rather the result of a leak to the front. A leak toward the front because it does not assume its responsibility, report because what is considered in two or three years everything will be better… While we all know that we are entering a cycle that will lead us to a deficit of some 20 billion in the coming years. This is not a MFF of courage but a MFF of a Parliament which does not dare to take its responsibilities and who does not dare to represent its citizens while it is his first mission. Go to the elections with such a message will be simple to explain, I am convinced that this will only increase the disenchantment of European citizens in the European project.»
François ALFONSI, Member of the commission of the budget thus concluded: «all parliamentarians know that this financial framework is bad: in a vote a year ago members voted for an ambitious budget, and it is clear that we are very far from the account.»
There is first a bad budget, this is the first time in the history of Europe that we are witnessing a decline on the European appropriations from one period to the other and this decline is significant:-9%. In addition it is a bad negotiation: minimum flexibility, refusal of the mid-term review that would have allowed the budget to start from the front, and especially self-denial on own resources.

The Treaty of Lisbon gives Parliament a power to say no. «It is therefore now its responsibility: if it votes the budget, it will decide to capitulate against the decline of the European idea.» (Translated by Bing)

το γαλλικό πρωτότυπο

Ο Μάνος Ματσαγγάνης για τη φτώχεια

Συνομιλία του Μάνου Ματσαγγάνη με τον Τάκη Καμπύλη (9.84) για την παρουσίαση της μελέτης του Μ.Μ. για τις κοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης και τις πολιτικές για την αντιμετώπισή τους στην εκδήλωση του Ινστιτούτου FRIEDRICH EBERT

http://www.athina984.gr/node/267277

ολόκληρη η μελέτη στο: http://library.fes.de/pdf-files/id/10314.pdf

 

Doris Lessing (22 /10/ 1919 – 17/11/ 2013)

Μου χάρισε πολλές από τις πιο αγαπημένες μου σελίδες. Με το «Χρυσό Σημειωματάριο» με συγκίνησε και με δίδαξε. Με τη «Σικάστα» και τα υπόλοιπα της σειράς «Αρχεία του πλανήτη Canopus in Argos» με απογείωσαν. Ελευθερία, κριτική κάθε δογματισμού, γυναικεία υπόσταση, οικολογία, αλληγορική φαντασία…

«What they didn’t realise was that in science fiction is some of the best social fiction of our time.»

“Very few people really care about freedom, about liberty, about the truth, very few. Very few people have guts, the kind of guts on which a real democracy has to depend. Without people with that sort of guts a free society dies or cannot be born.”

“Art is the Mirror of our betrayed ideals.”

“Whatever you’re meant to do, do it now. The conditions are always impossible.”